فی رحاب شعراء الاهواز ؛ الملأ محمد المایود

عادل الصخراوی : الملأ محمد المایود بن دویخ بن عبدالشیخ الخزرجی الدورقی عرف بالملا محمد المایود فهوشاعر کبیر من شعراء الأهواز ولد عام ۱۲۹۸ هـ فی مدینه الفلاحیّه و توفی فیها عام ۱۳۷۰هـ. تلقى مقدمات العلوم العربیه والدینیه على ید أبیه، و تدرج فی ذلک حتى أصبح خطیبًا منبریًابارع. هاجر فتره الى العراق لیقتبس من نور معرفه اهل البیت علیهم السلام.

ثم رجع لوطنه و کان شاعرنا محط اهتمام الشعراء الشباب ومرجعهم. کتب الشعر بالفصحى و الدارجه و له دیوان مخطوط، و له شعر تضمنه کتابا هادی بالیل الموسوی المخطوطان:«الخواطرالشبریه والحدائق الأدبیه»، و«الیاقوت الأزرق فی أعلام الحویزه والدورق» فضلاً عن القصائد التی لدى بعض أصدقائه.له مراسلات و إخوانیات مع معاصریه من الأدباء فی العراق و الاهواز ما تبقى من شعره الضائع یشیر إلى شاعر یمتلک الحکمه مثلما یمتلک أسالیب التعبیر العربیه المستنده إلى البلاغه التقلیدیه.من أبوذیاته :

ومیض اسلافهن بین من اللیل

عسجد و درع ثغره من اللیل

بهات الطلل خیلته من اللیل

کشف عنی السحاب و بان ضیه.

***

الغیرک ما هدل زیجی ولکشاف

ولک من دم جری جفنی ولکشاف

الک مبسم من اللیلو ولکشاف

عقیق احمر عذب مختوم میّه

***

اوی من نار شوگی و ردت بسن

تشب خمره لُماها ال زهت بسن

گبل لاتبلغ التکلیف بسن

هواها بیوم طفله إنمزج بیَّ

***

تهل بطروشنه اطروشک نهالای

ودمعک من یهل دمعی نهالای

جسمک من نهل جسمی نهالای

ونارک من تشب نیران بیَّ…

***

دمع دم ناظری الهلهل یسحبه

علی البراح نضح الخد یسحبه

لو ما عل ارض ثوبه یسحبه

لما جاز التیمّم عالوطیه.

***

ادخیل الخضر من شرهن وذرهن

دعن گلبی ابصوارمهن وذرهن

حجر ما قلم اعیونه وذرهن

سود و بیهن احتوف المنیه

***

زغیرالسن بعد سنتین بدراک

الشافک طاح طول العمر بدراک

بدر عدنه یلاهی شبه بدراک

اخذ بدرک بدرنه اشتعل ضیه.

***

إشکثر اقرون باثر قرون راحات

وشربت من حیاض الموت راحات

تصبر تکسب من الصبر راحات

وتِسله بعتره الزهرا الزچیه

***

یه صاحب صار هم الگلب منتل

متت وشما ارد اتل النفس منتل

لا اهلاً یه شهر الحزن منتل

الجرا بیک الفراگ وغدت فیه

***

یاهو المثل گلبی حملهم

وعلم چان لصحابه حملهم

ترید من الذی خلوا حملهم

یشیلولک حمل بالموزمیه

***

ملا فاضل السکرانی ارسل الی ملا محمد المایود بیت الأبوذیه ایگول:

من اعیــــــونی یـبـن مایود کتل

دمه و علتی علت واصبحت کتل

ما توعظ رشــــا البل عیـــن کتل

زلم وایضا” رمانی وفتک بیَّ

فأجابه ملا محمد المایود قائلاً:

اخبرت عن ناظرک من دم کتلها

اشسبب و اتگول عن علتک کتلها

زلم الّی رشا النـــــاعس کتلها

فلا بیـــهم جسور وگطع فیه

***

یهل هالدیر اسلکم بل علیکم

وعسی لا نزل الله بل علیکم

انصحونی ابسوالی بل علیکم

بکره ابحیکم ضاعت علیه…

***

حبیبی ثوب المشجر وحل بی

صریم وشوک انا ابدربی وحل بی

یحلوا یمته اکض زیجچ وحل بی

و ابوسچ وین مانفسی دنیه

***

غرامک دوم روحی ولهمنه

أبجفاک أسحن الحنظل ولهمنه

اشلون أترک ودادک ولهمنه

یروح الروح وانته الروح بیَّ

***

انشدک یل خلاخیلک بهن دای

دنف ومسلهم اعیونک بهن دای

اظن مخطرامن اجعودک بهن دای

دنف ونخاف تثرمرض بیَّ

***

یگلبی اتیور محد سمع یوراک

گلی اشلون اشیل اجدم یوراک

یدهری اترید تسحن سحن یوراک

احملنک مدام النفس بیَّ

***

قال الشاعر عبودالحجی سلطان الزرگانی:

امولع بیک یمدلل ولع باد

اوعلیه صاحت الوادم ولع باد

یزت امنل صلالجلک ولع باد

عبدتک وتخذتک دین لیَّ

فاجاب الشاعر ملامحمد المایود :

امولع بیک یمدلل ولع ظیم

ابصدودک نحلت جسمی ولع ظیم

علیه اشمعظم افراگک ولع ظیم

هجرک والحسودالشمت بیَّ

***

ظب امتیمک یا ترف شفته

و علی من یشبه الیاقوت شفته

تعال اهل الهوی العباس شفته

البیض الکم جبه و السمر لیَّ

***

الناس ابحزن ماجوده و منهم

ابجالک گوم سلیهم و منهم

منهم من قضی نحبه و منهم

بغرامک ینتظر حتف المنیه

***

ابخزنت عزشبابی الوکت چالل

الأسه وثگل الترح للروح چالل

اذا مو للربع شکوای چالل

غریب الیستمن طیبه علیَّ

***

تهل بطروشنه طروشک نهالی

دمعک من یهل دمعی نهالی

جسمک من نهل جسمی نهالی

نارک من تشب نیران بیَّ

***

وحق ال من ال باری علیه یانص

شبل واعی او فهیم او نبل یانص

تسئلنی الگلــــب نصین یانص

ال عنــدک زین وال عندی بأاذیه

***

حبیبی الجــفن من فرگاک یرماد

دما وریت ال وشـالک کون یرماد

ش أذّرک علی اجروح الشوگ یرماد

ذرّک بس یهیج الألم بیَّ

***

حبیبی دائما عینی ترابلاک

شحی والروح ی َ مدلل ترابلاک

یَ واشی میل عن دربی ترابلاک

بـدمی ومنک یریدون دیه

*

حبیــبی الروح بعدک راح أملها

اوبعد ال راح ماظــــل راح املها

خلها تروح راحت راح املها

رده وشلـــی بـــردتـــهه علیَّ

*

اعضن من الم روحی بهامای

وحید او مـَ أحد مشارک بهامای

انتکالی جربه الصاحب بهامای

او خفاها بیوم شد العطش بیّ

***

وحگ النـزهـک یشگر من السب

و جمـالک بالحسن آیـه من السب

افاعی الشعر عمتونک من السب

البشر منه ابخطر و انته ابخطیه