حکایت “دودشش” و “خاکشش” خوطستانی ها و مکافات ابوالفتوح کوهسرخی

نعیم حمیدی : در قاموس “مخاطر السماء و تلوث الاجواء” مولانا شیخ ابوالفتوح البُحرانی کوهسرخی در بیان اوصاف ساکنین ایالات خطوستان آمده است : مردمان ساکن در ولایت خطوستان را دو وصف خاص بودندی. نخست آنکه هنگام وزش عواصف خاکی از خاکشش بهره بردندی و الثانی چون توده های آلاینده های سنگین نفتی و پولادی آسمان این بقعه را فرا گیرد و نفس خلق به شماره افتد “دودشش” ها فعال شُدندی و از این حیث در ایالت خوطستان نیازی به تعطیلی مکتب و مدرسه نبودندی.

پیش از این ، ارباب التواریخ از مولانا حاجی خباز دوربینی در کتاب “بحران الحقیقه و حقیقه البحران” نقل کردندی : براساس رای قُدما و علمای سَلَف از مجموع ۳۲ نوع بحران و مصیبت ،‌حدود ۲۱ مورد آن در خطوستان ساری و جاری بودندی و پنج شق آن ابربحران قلمداد گردندی که علمای خلف همچون ابوالفتوح کوهسرخی ، “دودشش ها” و “خاکشش” ها را عامل دفع آنها دانستندی.

همچنین نقل است که اهالی ایالت خطوستان از قدرت جادویی دیگری برخودار بودندی که هنگام طغیان انهار و سیلاب ، رودخانه ها را به گریه درآورندی و شعار “بچینه الشط ما بچنانه” سردادندی .

روزی احدی از خبرنداران از والی ویژه این دیار سئوال کردندی ؛ ای شیخ ،‌چرا با کثرت دود و حدت درد اصبهان ، طهران ، طبریز و عراق عجم تعطیل اما خطوستان را اغلاق نشاید؟

والی ویژه دارالاماره عمارت فلسطین خطاب به آن خبرندار اینگونه گفتندی ؛ خطوستان استان ویژه و صنعتی است و تعطیلی آن نشاید زیرا از محالات بودندی و فلاسفه مشائی بر آن اجماع نکردندی.

در روایت ها آمده است روزی مولانا محراب الدوله از ندیمان مخبرالسلطنه که به والی ویژه دوم معروف بودندی از تهجد و عبادت در محراب الجلسات فارغ گردیدندی ،‌فی المجلس خبرنداری از وی پرسید ، یا حضرت محراب چرا تعطیلی ایالت خوطستان در ایام غلظت و تشدید دود و خاک بر مسئولان این دیار امری دشوار و ناممکن بودندی و خلق را در حالت خوف و رجاء قرار دادندی ؟

والی دمی تامل کردندی و در پاسخ گفت : چون آسمان بارها جناب ما و خواجه ابوالفتوح کوهسرخی را غافلگیر کردندی اینک برماست تا در هنگامه تشدید آلاینده های صنعتی و نفتی در هوا ، آسمان را غافلگیر کنیم . از سویی تعطیلی موجب کاهش تردد خودرو‌های وطنی و قلت دود می گردد و این حدث ما را از غافلگیری آسمان باز می دارد ،پس اهالی خطوستان بهتر است امشب به خواب بروند که ما بیدار بودندی.