رحیلُ الهُدوء

نامَتْ عُیونُکَ والکُتُبْ…
یَقْظیٰ تُزَمْجٍرُ کالسُّحُبْ
لا لَسْتَ شِبْهاً بِالسُّحُبْ….
یامَنْ هَطَلْتَ ثقافهً تَروی لنا القیعانَ والقلوبْ…
بِصَمتِکَ الرّهیبْ
وَ فَنِّک العَجیبْ…
هَل یاتُرى فی زَحمهِ المآزقْ…
تُریدُ أنْ تَغیبْ؟!!
مَا زالتِ الأشواطُ یَصعُبُ سَعْیُها….
فی زَحمهِ الدّروبْ…
قُل یاصدیقی والحبیبْ
یاسیّدَ الصَّمتِ المُدَوّی
قُل:وداعاً للمآزق…
نَمْ یا رفیقَ الدربٕ نومهَ شاعرٍ
قد أدمنَ القهوهَ والکتابهْ
والقَلبُ مِنهُ یعزفُ الآهاتِ کالرّبابهْ…
تنعاک “صوتُ الشعب” و “والأهوازُ” و”الحدیثُ” و”الجیران”
و”عصرُنا”…
وصاحبی “نَشعان”…

تنعاک “حِسچَتُنا” التی عشقتَها…
نادبهً…قائلهً:یا سیدی…
(نامْ واتوسَّد روایه
اوْ خَلّی قلمک تحت راسک
نام یلهادی ابهَدوتک
لیش عایف جَرح‌ناسک؟!
طایب اعله اعیابْ تدری
و ادری منهم ذِبَلْ یاسَک…
نام یلْ کلّک احساس
و ما طُفت شَمعتْ احساسَک .
نااااااام یابیت ابوذیّه المَنعرَفْ
مَعنَىٰ جِناسَک…)

رثائیه الإنسان السیدهادی آلبوشوکه
لشاعرها: الدکتور عادل کاظم الحیدری

الأهواز/فجرالخمیس ۲۹رمضان ۱۴۴۴