دکتر غلامرضا محمدیان همزمان با شهادت امام صادق (ع) به یاران شهیدش پیوست

بسم الله الرحمن الرحیم
” یَآ أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِى إِلَى‏ رَبِّکَ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً فَادْخُلِى فِى عِبَادِى وَادْخُلِى جَنَّتِى “‏
” انا لله و انا الیه راجعون ” شاید تنها عبارتی باشد که تسلی بخش ارتحال و فقدان این انسان بااخلاق، شریف، بی ریا و خدایی باشد.
دکتر غلامرضا محمدیان که البته اکثر دوستان او را با نام کوچک غلام صدا می کردند، قبل از هر مدرکی دکترای اخلاق و انسانیت داشت. از نسل فرزندان روح الله و منش و مرامی که علیرغم تمام تزویر و تلونها برای همیشه دهه شصتی ماند.
امشب (چهارشنبه 6 مرداد ماه 95) بعد از خبر فقدانش و بلادرنگ بعد از آنکه قلم بدست گرفتم این جمله در ذهنم نقش بست ” اگر نبود آن مرد من این نبودم”
امروز که به آموخته ها بلکه مولفه های شخصیتی خود هم که می اندیشم رد پای این ابرمرد و استاد کم نظیر که تمام عمرش را وقف تربیت خود و دیگران کرده بود را مشاهده می کنم.
بعد از دوران جنگ تحمیلی در عین گمنامی و بی ادعایی به تربیت نسل جوان و نوجوان پرداخت. از جمله افرادی بود که با اقشار مختلف بویژه مردم محروم و بی بضاعت ارتباط تنگاتنگ داشت و نیز با روحیه ای انقلابی و فداکارانه در حل مشکلات و پرداختن به امور مردم نقش ایفا می کرد. از تاسیس صندوق ایتام و مساکین در مسجد امام حسین علیه السلام در منطقه آسیه آباد اهواز گرفته تا پرداختن به معالجه معتادان و ترک اعتیاد آنها و تشکیل گروهها و تیمهای ورزشی و فوتبال، اشتغال زایی و مشاوره ژنتیک و حل و فصل مشکلات و معضلات دیگران در اقصا نقاط شهر، بخش کوچکی از خدمات ایشان بود.
او بی شک کسی است که دهها بلکه صدها جوان و خانواده بلکه اجتماع متاثر از رفتار و کردارش بود. کمتر سخن می گفت و بیشتر عمل می کرد. جالب اینکه ارتباط تنگاتنگی با افراد بزهکار و ناهنجار اجتماعی در راستای اصلاح و پرورش آنها داشت. شاید این خصوصیت وی منحصر بفرد یا بسیار کم نظیر بود. او شاید معناگر و مصداق بارز احسان در حدیث ” الانسان عبید الاحسان” باشد. او محسن نبود بلکه احسان در او متبلور می شد. او فقط یک مرد نبود بلکه مردانگی و فتوت در ذات او موج می زد. غنی النفس بود و مناعت طبعش مثال زدنی. همواره منتقد تجمل گرایی و عامل به گفتار و اظهارات خود بود. الگویی بی بدیل در بین حلقه های مریدان خود، مرادی عجیب و غریب که مریدان به او انتقاد می کردند، با نام کوچک صدایش می زدند ، حتی مراعات سنش را هم نمیکردند ، با او شوخی می کردند و با ادبیات کوچه و بازاری با او به سخن می نشستند و او همواره راضی و خشنود از این روابط صادقانه و بی ریا.همیشه لبخند بر لب داشت و در اوج عصبانیت هم دوست داشتنی بود.
امروز که خبر فراقش را شنیدم خیلی متاثر شدم! اما چه سود؟ او دیگر بین ما نیست اما یادش همیشه خواهد بود ، خاطراتش ، آثار ماندگارش و فرزندان فراوانش!
اما او دیگر مثل همیشه پنجشنبه شبها نیست و جای خالی او باعث یتیمی دوباره خیلیهاست.
عاش سعیداً و مات سعیدا
روحش شاد یادش گرامی

علي خاني – اهواز
بامداد روز پنجشنبه هفتم مرداد ماه ٩٥

استاد گرانقدر نبود شما به دردناکی از دست دادن یک پدر مهربان برای تمامی شاگردان شماست….
کاش به این زودی ترکمون نمی کردید…
باور ندارم ژنتیک بهزیستی بدون حضور شما…
استاد هنوز صدای سفارشات شما برای خدمت صادقانه به مردم و علم در ذهنمان زنده است…
دل تنگتونیم استاد تا ابد و امیدواریم شاگردان خلفی براتون باشیم…
استاد دعامون کن