حمله اتمی به هیروشیما ، مروری بر یک جنایت!

در ساعات اولیه بامداد ۶ اگوست ۱۹۴۵ بمب افکن ب ۲۹ با نام انولا گای اولین بمب اتمی تاریخ را با کد پسر کوچک بر روی شهر هیروشیما در شمال غربی ژاپن رها کرد . این بمب حدود سه متر طول و چهار تن وزن داشت. علت نامگذاری این بمب به نام پسر کوچک این بود که بمب رها شده بر هیروشیما از بمبی که در ابتدا طراحی شده بود کوچکتر بود. این بمب حدود ۵۰ کیلوگرم اورانیم ۲۳۵ را حمل می کرد.

شهر هیروشیما هنگام بمباران اتمی تقریبا ۳۴۰ هزار نفر جمعیت داشت که که طبق برآوردهای به عمل آمده بمباران اتمی باعث مرگ جمعیتی معادل ۱۴۰ هزار نفر گردید ، به عبارت دیگر تقریبا ۵۰ درصد جمعیت هیرو شیما پس از این حمله از بین رفتند. طبق محاسبات کارشناسان ژاپنی در فاصله یک کیلومتری محل فرود بمب اتمی ، ۸۶ درصد مردم کشته و ۱۰ درصد جمعیت زخمی ، در فاصله بین یک تا دو نیم کیلومتری محل فرود بمب ۲۷ درصد جمعیت کشته و ۳۷ درصد جمعیت مجروح شدند و در فاصله دو و نیم تا پنج کیلومتری محل سقوط بمب ۲۷ درصد مردم کشته و ۲۵ در صد جمعیت زخمی شدند.

درروایت آمریکایی از بمباران اتمی ، رها کردن بمب در هیروشیما و ناکازاگی پایان داستان است . این روایت روایتی در باره آمریکا و توانمندی آمریکا است : دانشمندا ن آمریکایی ، مهندسین آمریکایی ، صنعت آمریکا ، سیاستمداران آمریکا و قدرت نظامی آمریکا . به زعم آمریکاییان ، این حکایت ، حکایت مردان بزرگی است که تصمیمات بزرگ گرفتند . داستان دانشمندانی است که اختراع و ابداع جدیدی را خلق کردند و آزمایش مهمی را به پایان رساندند. اما در یک تضاد آشکار با روایت امریکایی ، درروایت ژاپنی بمباران اتمی از آگوست ۱۹۴۵ آغاز می شود و به پیش می رود. نگاه ژاپنی ها در تقابلی آشکار با رویکرد آمریکایی ها با توجه به واقعیات موجود در شهر بمباران شده و آنچه بر سر قربانیان رفته است ، شکل می گیرد. روایت ژاپنی پر از انسان های واقعی ، کشته شده ها ، گمشده ها و مجروحین است . وایت ژاپنی در خصوص تجلیل از دست آورد خیره کننده دانشمندان برای کشف بمب اتم نیست ، این ، روایت تاثیرات بمب اتم برانسانها و طبیعت است ، حکایت زندگی بازماندگان است ، داستان بازسازی و بازیابی شهر و خانواده ها است