تنبیه رژیم صهیونیستی و ۷ واقعیت

سران تل آویو که تقریبا دوهفته پیش با بی اعتنایی به تمام مقررات و معاهدات حقوق بین الملل، ساختمان کنسولگری جمهوری اسلامی ایران در دمشق را هدف قرار داده و شماری از فرماندهان ارشد و نیروهای مستشاری را به شهادت رسانده بودند حدود ۱۳ روز فضای روانی پراضطراب و انتظار جانکاه را تحمل کردند تا آنکه سحرگاه یکشنبه ۲۶ فروردین ، وعده صادق تحقق یافت و رژیم اشغالگر قدس ضربه سخت را از رهگذر عملیات تنبیهی ایران دریافت کرد.

مقامات سیاسی و نظامی کشور ما،‌ در توصیف این عملیات، به جای استفاده از “انتقام”، به درستی از تعبیر “تنبیه” و “پاسخ” استفاده کردند. این نام گذاری،‌ ماهیت عملیات را از یک حمله به یک “دفاع مشروع” تغییر می‌دهد؛ دفاعی که بر اساس اصول “تناسب و ضرورت” و در چارچوب ماده ۵۱ منشور سازمان ملل قابل تفسیر است.

راهبرد اعلامی و ادعایی رژیم صهیونیستی در قبال تهدیدات،همواره عملیات پیشدستانه بوده است. اما سئوال این است که چرا در شرایطی که این رژیم‌ دست کم چند روزقبل، از وقوع حملات حتمی ایران مطلع شده، اقدامی برای انجام عملیات پیشدستانه با هدف مهار و خنثی سازی آن انجام نداده است؟

اولا عملیات ایران،‌از جنس “حمله” نبوده که بتوان در قبال آن رویکرد پیشدستانه داشت بلکه از جنس “دفاع مشروع” و براساس اصول “ضرورت” و “تناسب” بوده است. ثانیا این عملیات تنبیهی، مطلقا مراکز غیرنظامی را هدف قرار نداده و شهروندان غیرنظامی را به عنوان “تلفات جانبی” هدف نگرفته است.

از سوی دیگر، ناتوانی تل آویو در استفاده از حمله پیشدستانه را‌ بی شک باید در موقعیت برتر ایران در قدرت نظامی و موشکی،‌ و نیز بی پایه  بودن ادعاهای گزاف دولتمردان تل آویو دانست. علاوه بر این، اعتراضات فراگیر داخلی و نیز قیام افکار عمومی جهان علیه دولت جنگ افروز نتانیاهو، اعتماد به نفس رژیم را زایل کرده است.

باید منتظر ماند و دید قدرت‌‌های جهانی که تا روز شنبه،‌ به تهران توصیه می‌کردند در قبال حمله اسرائیل به مراکز دیپلماتیک، خویشتن داری پیشه کند، آیا حاضرند اکنون همان توصیه ها را به تل آویو بکنند و با استفاده از فشارهای سیاسی، از این رژیم جنایت کار، خویشتن داری مطالبه کنند.