پوزش و استغفار برای فرار از مکافات عمل به سبک صدیقی و پناهیان

سه نکته و ادعای شاذ در سخنان خطیب سحرگاهی تلویزیون، واکنش های گسترده ای آفرید. ادعای حجت الاسلام علیرضا پناهیان پیرامون یهودیان و نقش یهودیت در تاریخ اسلام گفت، آنچه درباره طیب حاج رضایی و قیام ۱۵ خرداد و امام خمینی ره مطرح کرد، و در نهایت جعل تعبیر نامتعارف “گوشت تلخ” برای پیامبر اکرم (ص) و امام علی (ع) همگی موجی از نقد و سرزنش در افکار عمومی را برانگیخت.

از میان این سه محور،‌ البته موضوعی که جنجال بیشتری را درپی داشت همان تعابیری بود که در توصیف اولیاء دین به کار برد. این تعابیر،‌ حتی واکنش تند و بی سابقه برخی از چهره های طراحی اول منبر و وعظ را برانگیخت تا آنجا که خطیب محجوب و محتاط و پرطرفداری همچون شیخ حسین انصاریان هم درباره گوینده این تعابیر به تندی موضع گیری کرد.

پناهیان که گمان می برد با توضیح روشن تر گفته های سابقش می تواند آتش اعتراضات را آرام کند به یکباره مسیر عذرخواهی و استغفار را برگزید.

باید متوجه این نکته بود که رسانه در عصر جدید ، با مخاطبانی سروکار دارد که کنشگر و فعال اند و در برابر “پیام” منفعل نیستند. آشنایی و مجهز بودن به سواد رسانه ای،‌ گام نخست در تبلیغ درست و موثر دین است.

نباید اعتراض فراگیر به سخنان سحرگاهی پناهیان را حاصل شانتاژ یا فضاسازی مخالفان دانست. بی بهره بودن از سواد رسانه ای، عامل اول در بیان بی پروای آن سخنان نامتعارف بود.

عذرخواهی و استغفار،‌ البته عملی فضیلتمندانه است اما  مشخص نیست که آیا  نهادهای ذیربط در رسیدگی به مواردی از این دست،  استغفار و عذرخواهی را برای عدم‌رسیدگی به فعل انجام شده کافی می دانند یا خیر؟

البته می توان انتظار داشت که وضعیتی در کشور حاکم شود که هر گوینده و نویسنده ای فارغ از وابستگی های سیاسی، جناحی، باندی و… اگر دچار لغزش و سهو و نسیان  شد امیدوار باشد که با عذرخواهی و استغفار، از رسیدگی و  مجازات و مکافات رهایی یابد.

جریان “پوزش و استغفار” که در یک ماه اخیر با جریان باغ ازگل حجت الاسلام کاظم صدیقی شروع و به حجت الاسلام علیرضا پناهیان رسیده، یا باید به سنتی همگانی درباره تمام شهروندان تبدیل شود؛ و یا اینکه نهادهای نظارتی و قضایی،‌ استغفار و پوزش را مانعی بر سر راه رسیدگی های معمول و لازم خود ندانند.