چرا خوزستان و اهواز به توسعه پایدار نمی رسد؟

شاید اولین سوالی که در ذهن هر شهروند اهوازی که سفر خارج از استان کرده؛ این باشد که چرا شهر و استانش با توجه به منابع رو زمینی و زیر زمینی سرشار از سایر استانهای همجوار در امکانات ،شاخص علم و دانش،توسعه شهری،و حتی امنیت و فرهنگ عمومی اینقدر متفاوت و عقب افتاده است؟؟؟

اولین جوابی که به ذهن همه ما میرسد بی کفایتی مسئولین است.اما آیا همه اش همین است. قطعا توسعه پایدار در یک منطقه بدون دخالت مردم و اقشار محلی آن منطقه امری ناممکن است…
بدون شک سالهای ابتدایی دهه ۹۰ گویای همه چیز هست..سالهایی که مردم هنوز حلاوت آن دوره را چه از لحاظ تغییرات بنیادین شهری چه از لحاظ شرایط اقتصادی بخوبی بیاد دارند..

جایی که سکان استانداری در دستان استاندار توانمند و دلسوز عبدالحسین مقتدایی* و نمایندگان مجلس شورای اسلامی: افرادی مانند *سید شکرخدا موسوی* (رئیس فراکسیون انرژق مجلس)و *سید شریف حسینی* (عضو هیئت رئیسه مجلس)بودند…

شاید در نگاه اول به ذهن خطور کند که اینها از طیف سیاسی متفاوتی نسبت به هم باشند اما ترکیب بُرنده در یک تیم با یکدست بودن بوجود نمی آید بلکه همدل کردن بازیکنان قدرتمند است که مسیر را برای پیروزی هموار میکند..
یادمان نرود بودجه گیری و تبدیل به شهرستان مناطق محروم اطراف اهواز و به طبع آن فراهم کردن اشتغال و جلوگیری از سرقت آب کارون و اجازه ورود خودروهای اروندی با کیفیت خارجی و عدم رشد بی رویه تورم و گرانی گوشه ای از کارهایی بود که محصول تیم بُرنده آن دوران است…

اما دیری نپایید که مافیای قدرت و ثروت و منیت خواهی که هدفی جز غارت و عقب ماندگی استان را در سر نداشت با تبلیغات سوء مانع حضور نیروهای قدرتمند شد که باعث شد سالها توسعه پایدار شهر به حاشیه برود..

یادمان نرود پیشرف و آبادانی شهرمان در یک دوره کوتاه بدست نمی آید..بلکه انتخاب های درستمان است که به قطار پیشرفت سرعت میدهد همانطور که یک انتخاب اشتباه میتواند این قطار پیشرفت را از ریل خارج کند..با انتخابی درست خوزستان آباد داشته باشیم.