حاجیه خانم مروانی ؛ آموزگار صبر و کانون مهر و عطوفت

نعیم حمیدی :خانواده ای کارگری ، متعفف و متدین در حدفاصل بلوار معلم و بلوار امام کنونی ( الوسطه) از سال های پیش از انقلاب با اشتغال “عمو شریف” در تاسیسات آب مجتمع آموزش عالی کشاورزی ملاثانی ساکن شدند.صفا ، صمیمت، خلق و خوی اجتماعی و مهرورزی به همسایگان خانواده “عمو شریف” را زبانزد اهالی ملاثانی کرده بود

عمو شریف با عرق جبین ، حقوق کارگری و نان حلال و حاجیه خانم مروانی با محبت و دلدادگی به اهل بیت علیهم السلام و نیز مسائل اجتماعی ، در دامان پر مهر و حنان خود فرزندانی را تربیت و پرورش دادند که هر کدام در شهر و جامعه مفید و مورد وثوق می باشند . سردار پاسدار حاج عبدالسید (ابوعلی) ، حاج حمید (دروازبان رویایی و پیشکسوت امید و الفتح ملاثانی) ، شهید سعید، حاج حسن و حاج کاظم فرزندان خوشنام این خانواده عزیز هستند که با شهادت سعید مهربان در عملیات کربلای ۴ عزت و کرامت مضاعف یافتند

در روز دهم محرم و مقتل خوانی و نوحه سرایی حاج شیخ جابر ساعدی منش در مسجد صاحب الزمان، گریه های بی پیرایه “عمو شریف” ، “حاج سید سلمان” ، “مرحوم عبدعلی العاریه ” و “زایر کاظم حوالی” و عزاداری دیدنی فرزندان حاج شریف درکنار منبر با همراهی “حاج سید نعیم” ، “حاج سید محمد” ، “حاج صدام الحایی و ” استاد حیدر دریساوی” … بویژه زمان خواندن نوحه ” واحسین سیداه..” ، “یحسین اشرب مای اعیونی. ” و “ابد والله ماننسی حسیناه…” از خاطرات بیادماندنی نوجوانان و جوانان دهه ۶۰ و ۷۰ ملاثانی است

اگر برای احدی از همسایگان و اهالی محله ما مصیبتی حادث یا مراسم عروسی برپا یا ولیمه ای برگزار شود فرزندان حاج شریف همواره جز پذیرایی کنندگان یا به اصطلاح ما اهالی ملاثانی “وگافه یا معازیب” بودند.این عشق و محبت به اهل بیت علیهم السلام و نیز همراهی و تضامن اجتماعی در خانواده “عمو شریف” همه در سایه وجود مادری مهربان ، نیکوکار ، متهجد، عفیف و صبور همچون “حاجیه خانم مروانی” بود

این بانوی فداکار و نیکوکار برای اهالی ملاثانی بویژه زنان اسوه و مجسمه صبر بود و هر مادری که جوانی را از دست می داد ” ام عبدالسید” او را تسلی داده و به شکیبایی دعوت می کرد.سعیدش در هفده سالگی و در عملیات کربلای ۴ در روز چهارم دی ماه ۱۳۶۵ در جزیره سهیل به شهادت رسید اما بعد از ۱۲ سال مفقود الاثر بودن و پس از جستجوی کمیته شهدا ، در هفتم محرم سال ۷۷ پیکر مطهرش به وطن بازگشت و در بهشت شهدای ملاثانی بخاک سپرده شد تا قلب پر مهر و حنان این بانو آرام و قرار یابد.حاجیه خانم مروانی ۱۲ سال صبر پیشه کرد و غم فرزند نازنین اش را در دل نهان داشت تا شهید گمنام اش به آغوش خانواده بازگردد تا پس از آن هر پنج شنبه در کنار مضجع پاک اش نوحه ” آه یمه یه الولد یبنی …” را زمزمه کند و با او درد دل از سختی و نامهربانی روزگار کند

 زمانی در ملاثانی بویژه طی دو دهه ۶۰ و ۷۰ با همت و برنامه ریزی حاج عبدالله حمیدیان پور، دکتر لفته منصوری ، حاج محمد حمیدی اصل و شیخ یاسر عماره، پس از اقامه و پایان نماز عید فطر ، همه دوستان انجمن و بسیج پیش از “معایده” با نزدیکان ، بشکل گروهی به دیدار خانواده های معظم شهدا می رفتیم و به محضر پدران ، مادران و فرزندان و برادران آنها عرض ادب می کردیم

آخرین ایستگاه ما منازل “عمو شریف ” و حاج عبدالله حمیدیان پور بود . وقتی وار.د منزل عمو شریف می شدیم ” حاجیه خانم مروانی در سمت چپ اندرونی و درب اتاق اش با عبا می ایستاد و با “هله یمه ” ، “هله خاله” و “عیدکم امبارک” به همه خیر مقدم می گفت و ما که فرزند همسایه و هم کلاسی و هم بازی فرزندان اش همچون شهید سعید و حاج کاظم بودیم خدمت می رسیدم روی فرق سرمان را می بوسید و عید را تبریک می گفت.حاجیه خانم مروانی می گفت : وقتی جوانان مسجدی، مومن و درس خوان را می بینم به یاد سعیدم می افتم و از اینکه جوانان راه او را ادامه می دهند بسیار خرسند می شوم

حاجیه خانم مروانی از جمله مادران خوب و مومن ملاثانی بود که نام ماندگار و نیکی از خود در میان همه اهالی شهر بویژه محلات ملاثانی قدیم و گلن آباد به یادگار گذاشت.گرچه در این دوران شیوع اپیدمی کرونا “غریباته” تشیع و بخاک سپرده شد اما دل هایمان ماتمکده و محافل خانوادگی ما همه مجلس ترحیم و بزرگداشت او بود.این بانو بدلیل صبر مثال زدنی و پرورش فرزندان نیک و خوشنام در بارگاه الهی از منزلت والا و جایگاه بهشتی آنهم در جوار ” ام الشهدا” حضرت زینب کبری سلام الله و فرزند شهیدش برخودار خواهد بود که یغبطه الاخرون است و امیدوارم شفیع همه ما در روز قیامت و عند الصراط باشد