خرمشهر، تنها، زیر تیغ!

دقت کنیم که ابتدا مسئولان شهری، استانی و کشوری در اظهاراتی کاملا متناقض و بی‌ربط به‌هم به خبررسانی درباره این حادثه پرداختند. رحمانی فضلی وزیر کشور در کنفرانس خبری گفت اعتراضات مردم خرمشهر امنیتی و سازمان‌یافته نبود. شریعتی استاندار خوزستان هم در تائید سخنان وزیر در صداوسیما اعلام کرد که اعتراضات مردم خرمشهر به‌حق است و ضمانت تامین آب شرب را پایان مهلت شخصا به عهده می‌گیرم. در خرمشهر اما اخبار گویی جور دیگری بود. حیاتی فرماندار خرمشهر ضمن اعلام اغتشاش، معترضان را اخلال‌گر و منتسب به خارج از مرزها خواند. سامری نماینده خرمشهر هم در مصاحبه با صدای ملت اعتراض‌کنندگان را مشتی اراذل‌واوباش خواند. (البته سایت صدای ملت هفت ساعت بعد در اقدامی کاملا غیرحرفه‌ای و بدون توضیح این مطلب را حذف کرد و دفتر روابط عمومی سامری هم این مصاحبه را تکذیب کرد.)

عزیز ساعدی معاون سیاسی اجتماعی فرمانداری خرمشهر در مصاحبه با امتدادنیوز درحالی‌که فرماندار این اقدام را سازمان‌یافته و خط گرفته از خارج خوانده بود، عامل را یک شرور با سابقه شرارت ۶ ساله معرفی کرد و افزود این اقدامات تشکیلاتی نبوده‌اند. درنهایت هم خبرگزاری میزان به نقل از باوی دادستان خرمشهر از دستگیری ۳۰نفر (برخی منابع ۳۵ نفر) خبر داد. باوی گفته بود که ۹۵درصد مردم برای مطالبه‌گری آمده بودند و عده‌ای از این فضا سوءاستفاده کردند.

ریشه این اظهارات چه بود؟ یک شهروند قانون‌مدار و البته مطالبه‌گر باید گوش به کدام اظهارت بدهد؟ شورای تامین، مسئولان رسانه‌ای و تامین‌کنندگان امنیت چه توضیحی برای این اظهارات مختلف مسئولان حکومتی دارند؟ نقش رسانه‌ها و فعالان اجتماعی برای شفاف‌سازی و بیان واقعیت چیست؟از این‌ها که بگذریم مورد سوال‌برانگیز دیگر سکوت مرگبار نخبگان شهر است. چه توجیهی برای سکوت مطلق علما، هنرمندان، نمایندگان مراجع تقلید و معتمدان وجود دارد؟ نه بیانیه‌ای، نه پیامی، نه راهکاری، نه حتی اعلام همراهی یا انزجاری. مگر نه در کوران حوادث است که دلسوزان واقعی مردم مشخص می‌شوند؟ واقعا لازم نبود این افراد مردم را راهنمایی یا آرام یا در صورت موافق بودن، خود در صف اول مطالبه‌گری شرکت می‌کردند؟

در برخی رسانه‌ها گفته شد ضدانقلاب از ماه‌ها قبل برای این اتفاق برنامه‌ریزی کرده بود و حتی چند بار با تخریب لوله آب سعی در دامن زدن به این بحران کرده است. این اتفاق ثابت کرد به همان اندازه که خرابکاری از ضدانقلاب بعید نیست، مدیریت نادرست منابع و عدم کنترل ظرفیت‌ها و شناخت محدودیت‌ها هم از مسئولان داخلی بعید نیست. از دی‌ماه سال گذشته که عدم وصول مطالبات و وضعیت نامناسب معیشتی به آشفتگی‌های کشور دامن زد، لزوم فکر به تامین مطالبات و رفع بهانه اعتراض مردم مشخص شد نه اینکه بعد از چند ماه، حتی برای تامین آب شرب هم پیش‌بینی درستی نکرده باشند. 

عباس مدحجی