ما را اسماعیل صدا کنید

دکتر محمد دورقی : این روزها تقلای ما و پرندگان و ماهی ها و گاومیش ها ، برای رهیدن از میان فکین مرگ، از کره ماه هم قابل رویت است؛ اما گویا محمد سعید الصحاف های بزرگ استان خوزستان در لولیدن گاومیش ها میان لجن سیاه و لزجِ ماندابِ محتضری که دیگر نه هور است و نه عظیم، جز جمال چیزی ندیده اند که این فاجعه ی سترگ و سیاه را انکار می کنند و تصاویر منتشره از آن را منتسب به آن نمی دانند. به رسمیت نشناختن تعاریف میدانی و عملیاتی مردم از بحران، ویژه گی مشترک همه ی مسئولان عالی رتبه ی اجرایی استان خوزستان در چند سال اخیر بوده است .

گویی پیش شرط ضروری تصدی مسئولیت عالی اجرایی در استان خوزستان، برخورداری از توهم حاد توطئه است و فقط حائزین حدنصابِ انکار ِ فاجعه، می توانند در خوزستان پست اجرایی بگیرند.خشک شدن هورالعظیم و مرگ ماهی ها و گاومیش ها در حالی از سوی استاندار جدید خوزستان انکار می شود که پیش از این و در زمان سیل هم، سلف تسبیح گردان ایشان، هنگام روبرو شدن با یک پیرمرد سیل زده ی معترض، قبل از چرخاندن تسبیح، با رونمایی از درونیات روتوش نشده و طبعی اش ، زبانش را چرخانده بود و غیرقابل توجیه ترین جملات را از خط تولید فرسوده ی ذهن و زبانش، روانه ی جان ِ خسته ی مستمعین کرده بود.کنار آمدن با فاجعه از کنار آمدن با منکران آن آسان تر است .

انکار سریالی سیل و خشکسالی ، ریشه در انکار کردن مردم و شأن و جایگاه آنها دارد.پیش از این مکرر گفته بودیم که این استان به یک مدیر توسعه نیاز دارد.مدیری که از دل یک چارچوب سختگیرانه ی سنجش توانمندی خارج شده باشد و برای هاب سازی از استان در یکی از پتانسیل های اساسی اش ، برنامه ای تفصیلی و جزءنگر داشته باشد.گفته بودیم که ماموریت رفع عیب را به معیوب ندهید.استانی که سالهاست بطور سینوسی میان خشکسالی و سیل نوسان می کند و از فجایع قطبینی و اکسترممی خلاصی ندارد، قطعا مشکل اش مدیریتی هست. اما مگر حرف مردمی که بدون هوا، اظهار هواداری می کنند و ساده دلانه ، بدون پشت قباله، عقد اخوت می بندند شنیدنی ست؟ مگر استانی که در زمینه ی مخابره ی انفعال ،همیشه، فعال ترین بوده است جایی در محاسبات قدرت دارد که لازم شود دردهایش را به دیده ی اعتبار نگاه کنند؟

یک پای همه ی ما خوزستانی ها در دهان موبی دیک فاجعه جا مانده است. تکه ای از ما در کام حریف است و این یعنی همه ی ما، با فاجعه، نسبت خونی داریم؛ برای همین است که برای حس کردن نهنگ سفید فاجعه، منتظر تلاطم امواج نمی مانیم چرا که می توانیم آن را با بوی آشنای خون خودمان ، ردیابی کنیم. در این بین،انکار فاجعه توسط کوتاه اندیشان، هرگز درک یقینی ما را از فاجعه و کم و کیف آن، متاثر نمی کند.جنگ، سیل، گردوخاک و خشکسالی ماجراهای ساده ما هستند. ما را اسماعیل صدا کنید.(۱)

۱- اسماعیل خطابم کنید(Call me Ishmael) ،جمله ی آغازین رمان موبی دیک شاهکار هرمان ملویل نویسنده ی آمریکایی ست. این جمله در میان ادبیات جهان معروف‌ترین عبارت آغازکنندهٔ رمان است.