تـو بعــداً بیـــا …!

دکتر فاضل خمیسی: وقتی شهریور ۵۹ جنگ آغاز شد ، تقریباً تمامی مدارسی که در مناطق درگیر جنگ قرار داشتند ، تعطیل شدند ، آموزش و پرورش با آنهمه ساختمان های عریض و طویل و خیل کارشناسان ریز و درشتش برای این شرایط هیچگونه برنامه ای نداشته و اگر داشت آنقدر محدود و ناکافی بود که هزاران دانش آموز مناطق موصوف یکسال از تحصیل باز ماندند ، یعنی یکسال فرصت شغلی و تحصیل و عمر این دانش آموزان بدلیل رفتار غیر حرفه ای و نابلدی مسوولان از بین رفت ، در صورتیکه شرایط تحصیل برای کودکان و جوانان استان‌ های دیگر مهیا و آنها یکسال زودتر نسبت به جوانان مناطق جنگی از فرصت تحصیل در دانشگاه‌ها و کسب درآمد برخوردار شدند …

نزدیک چهل سال از داستان فوق میگذرد … و گویا این قصه با ابعادی بزرگ‌تر در حال تکرار شدن است؛حالا با توجه به تعطیلی مدارس ناشی از جلوگیری از انتشار ویروس «کرونا » گویا این رقابت غیر عادلانه بصورت دیگری در حال رقم خوردن است.قرار است که دانش آموزان در خانه نشسته و بصورت چند سویه و آنلاین درس بخوانند ، از اینکه آموزش از راه دور با استفاده از تکنولوژی با آنهمه ظرفیت بی نظیرش ،در حال حاضر نه تنها یک ضرورت بلکه یک سناریوی دیگری از آموزش است شکی نیست! اما سؤال اینست آیا همین تکنولوژی که میتوانست باعث از بین بردن شکاف های تبعیض آمیز آموزشی شود بدلیل عدم برنامه ریزی قبلی و توجه به زیرساخت ها خود از عوامل تبعیض در آموز بشمار نمیآید؟!

وقتی حسب آمار، بصورت خوشبینانه بیش از یک ، سوم ،دانش آموزان زیر خط فقر بوده و از تلفن های اندروید و اینترنت برخوردار نیستند چگونه میتوانیم مدعی شویم برای همه ی دانش آموزان آموزش از طریق فضای مجازی را فراهم کرده ایم ، عدد شوخی نیست ! یک سوم ،یعنی بیش از چهار میلیون دانش آموز از سوی آموزش و پرورش به امان خدا رها شده اند . واقعاً به چه دلیل بعد از بیش بیست سال که از ورود کامپیوتر و ضرورت استفاده از تکنولوژی در مدارس میگذرد نظام آموزشی هنوز آمادگی لازم را در استفاده و تعمیم آن را به تمام مدارس نداشته و باعث گردیده قسمت اعظم دانش آموزان بدلیل فقر نه یک گام بلکه یک عمر !! عقب بمانند