مرگ بی‌شکوه!

دکتر لفته منصوری : عمه‌ام دو روز پیش بر اثر بیماری کرونا در بیمارستان سینای اهواز جان به جان‌آفرین تسلیم کرد و هم‌اکنون جنازه او را در عمق ۳ متری زمین قبرستان با آهک و مواد ضدعفونی فارغ از آداب‌ورسوم عرفی، فاتحه، تشییع باشکوه و سوگ بازماندگان دفن کردند.مرگ کرونایی انتخابی برای ما نمی‌گذارد. آداب‌ورسوم حجیم مرگ که بیشتر به کار بازماندگان می‌ماند تا مردگان را پس می‌زند! تفاخر بازماندگان در «صنعت مرگ» را در هم می‌کوبد! سوگواره‌ی این جهانی مرگ را فرو می‌پاشد! غریزه‌ی بقاء را لگام می‌زند! تا میل به جاودانگی را در انسان «تمامیت‌خواه» و «مطلق‌گرا» بمیراند! و شاید مهم‌ترین کار ویژه‌ی مرگ کرونایی به چالش کشاندن راز موهوم بقاء در بازماندگان باشد! تا مرگ‌اندیشی مقدمه‌ای بر حیات شود و زندگی را از نو بسازد!

اینجاست که مرگ کرونایی در قید بایدها و نبایدهای زندگی قرار می‌گیرد و در بند شرایط زندگی سالم می‌گنجد. بدین‌سان قرنطینه، فاصله‌ی اجتماعی، رعایت بهداشت فردی و جمعی، مرگ کرونایی را پس‌وپیش می‌کند و یا اساساً منتفی می‌سازد و علم و اراده الهی مافوق همه‌ی تدابیر بشری است.

علیرغم تلاش تحسین‌برانگیز جامعه‌ی بهداشت و درمان استان خوزستان اعم از پزشکان، پرستاران و کارکنان بیمارستان‌ها، مراکز بهداشتی و غسالخانه‌ها که در بطن و متن کرونا خدمات شایان توجهی انجام می‌دهند؛ متأسفانه عدم توجه برخی از مردم به توصیه‌های بهداشتی به‌ویژه در تجمع‌های انسانی و انجام مراسم، استان خوزستان را به مخاطره انداخته است. شرایط بسیار سخت و طاقت‌فرسایی بر جامعه‌ی پزشکی و پرستاری و بهداشتی و عموم مردم حاکم شده است. هنوز برخی از مردم این شرایط خطیر را درک نکرده و کرونا را جدی نگرفته‌اند. هیچ واعظی گران‌مایه‌تر از مرگ نیست.خداوند روح عمه‌ مرحومه‌مان را قرین مغفرت و رحمتش کند و به بازماندگان صبر و اجر عنایت بفرماید. آمین یا رب العالمین!