تلقی های کهنه از صدقه دادن; یکی از عوامل ازدیاد تکدی گری در شهر اهواز!

روزی گدایی معلول از ناحیه پا که توسط نیروی های اجرائیات شهرداری برای بار دوم سوم جمع آوری شده بود را پرسیدم: که اهل کجایی؟ گفت: ساکن فلان(…) شهر صنعتی و مرکزی کشور هستم. فتم: چرا اومدی اهواز گدایی کنی؟! گفت: چونکه اهوازیا خوب پول میدن و تو شهرمون به ندرت به کسی کمک می کنند !در ضمن نباید از نظر دور داشت که شیوه های متفاوتی برای پول گرفتن توسط این متکدیان که غالبا حرفه ای هستند اتخاذ می شود; شما نیز کم و بیش با افرادی که کاسه های مسی و سرهایی به ظاهر از روی ناچاری به سمت عابرین خم می کنند را دیده اید. این صحنه شکل های دیگری نیز به خود می گیرد; همچو کودکی که با قسم های رنگین از مردم دست یاری می طلبد و یا افرادی با نشان دادن نسخه های پزشکی, یا زنی با نوزادی در آغوش دستش را به سوی رحمت رهگذران دراز می کند و…

که نمونه هایی زیادی از این دست تنها بر ویژگی مشترکی که همانا برانگیختن حس ترحم مردم و دریافت پول باشد, تمرکز کرده و از این رویه سوء استفاده می کنند.علاوه بر آسیب شناسی مقوله تکدی گری و ازدیاد آن در شهر اهواز با عطف به مثال مورد اشاره, باید یادآوری کرد که جمع آوری متکدیان, کارتن خوابها, کودکان کار و … توسط نیروی گشت اجرائیات شهرداری صورت می گیرد و در مجتمع آسیب دیدگان اجتماعی زیر نظر سازمان و معاونت فرهنگی اجتماعی شهرداری اهواز نگهداری می شوند که تمامی هزینه های مالی آن برای بهبودی وضعیت عمومی متکدیان که غالبا دارای مشکلات جسمی و… هستند, و همچنین اسکان, خورد و خوراک و لباس و پیگیری های مربوط به مددجویان از قبیل درمانی, بهزیستی و… بر عهده شهرداری است.حال چرا با این همه هزینه کرد مالی_اعتباری شهرداری در این موضوع به خصوص که تا حدودی چهره شهر و آرامش را از شهروندان گرفته, هر روز بر این پدیده نامیمون تکدی گری افزوده می شود؟

سوالی است که جوابهای زیادی را در خود مستتر دارد, یکی از این جوابها را میتوان در عدم همپوشانی سازمانی مرتبط با این موضوع در اهواز را لحاظ نمود. در حالی که در شهرهای دیگر همه سازمانهای درگیر با تکدی گری پای کار هستند; از جمله شهرداری, قوه قضائیه, بهزیستی, نیروی انتظامی, کمیته امداد, بهداشت و درمان, علوم پزشکی و فنی حرفه ای و…اما نباید از نظر دور داشت که تنها نمیتوان نوک پیکان نقد را به عدم همپوشانی و همکاری بین سازمانهای درگیر در این مسئله قرار داد, بلکه باید بر تلقی کهنه شهروندان از صدقه دادن یا فرهنگ کمک کردن نیز نقدی را لحاظ نمود. چرا که همین تلقی های کهنه و دست به جیب کردن های شهروندان برای کمک کردن نیز یکی از عوامل محوری ازدیاد و شیوع آفت متکدیان در اهواز سر هر کوی و برزن و پشت چراغ قرمز اتوبان ها و… شده است. که باید شهروندان میان نیازمندان واقعی و متکدیان که غالبا حرفه ای و گروهی هستند, تفاوتی کیفی را لحاظ نمایند.

در ضمن با عطف به ماده ۷۱۲ قانون مجازات اسلامی:”هر کس تکدی یا کلاشی را پیشه خود قرار داده باشد و از این راه امرار معاش نماید یا ولگردی نماید به حبس از یک تا سه ماه محکوم خواهد شد و چنانچه با وجود توان مالی مرتکب عمل فوق شود علاوه بر مجازات مذکور کلیه اموالی که از طریق تکدی و کلاشی بدست آورده است مصادره خواهد شد.”بنابراین با اشاره به ماده قانونی فوق اکنون در جرم انگاری تکدی گری شکی نیست, لیکن در مصداقیت آن شهروندان باید از طریق مجاری قانونی و حمایتی از نیازمندان همچو ارجاع به سازمانهای ذیصلاح همانند کمیته امداد و بهزیستی و… میتوانند در این امر انسانی که همانا یاری رسانی است, اقدام نمایند و این عمل میتواند گرامیداشتی اصیل را نسبت به نیازمندان جامعه از طرف شهروندان رقم بزند.در آخر نیز جا دارد از مجموعه معاونت فرهنگی اجتماعی و نیروهای شاغل در مجتمع آسیب دیدگان کمال تشکر را داشته باشیم, و به امید بهروزی وضعیت نیازمندان واقعی جامعه گام های عملی را از شهروندان در راستای کاهش آسیب های اجتماعی در اهواز را شاهد باشیم.

هادی حزباوی

پ.ن: مجتمع آسیب دیدگان اجتماعی شهرداری اهواز واقع در سیصد دستگاه بلوار نصر, انتهای بلوار.