شیرینی ای که نخوردیم…| در باب “حسرت فرصت برجام”

در تربیت کودکان متدی وجود دارد که به “وعده به تشویق” معروف است.به این صورت که توصیه میکند زمانی کودک بر چیزی اصرار کرد که توان انجام دادن در زمان حال را ندارید.با وعده به تشویق او را ارام کنید و در اولین فرصت ممکن به وعده ی خود عمل کنید تا همیشه در زمان های خاص وعده ها و قول های شما را بپذیرد و با شما کنار بیایید.سنت و قانون الهی بر “یسر و عسر ” می باشد.گاهی روزگار به کام است و گاهی به سختی می گذرد.اما انچه اندیشمندان و بزرگان ما به ان توصیه میکنند بهره برداری از شرایط اسانی و توشه جمع کردن برای روزهای سختی است.که بسیار مفید خواهد بود.

پس از برجام(با تمام نقدهایی که به ان وارد است) فضای کشور نسبت به سال های قبل از ان یعنی زمان تحریم ها به ویژه ۹۱ تا ۹۴ ارامتر و زمان بعد از اردیبهشت ۹۷ ارامترشد.بازه زمانی چند ماهه که در ان فروش نفت ما به نقطه ی مطلوب رسید.شرکت های بزرگ وارد کشور شدند و شرایط یسر در کشور برقرار شد.و البته قیاس مع الفارق اما از باب تمثیل عملا زمینه برای “پاداش دادن” مهیا شد.پاداشی در ازای صبر و تلخی روزهای تحریم که در ان سرافرازی ملت و تابعیت از ولایت نمره بیست گرفت. که میتوانست اشفتگی دوران تحریم از کمبود دارو و رکود و تورم را التیام ببخشد.این پاداش میتوانست از جنس کمی باز شدن فضا یا اعمال اصلاحات اساسی در اقتصاد یا بهبود سرمایه ی اجتماعی و… و یا حتی تمام این ها باشد میوه ی خوشمزه ی صبر ملت که در دهان همه حتی منتقدان دولت فعلی میتوانست شیرین باشد.و انرژی ای را برای سال های بعد و مشقت های بعد یا بقول سیاسیون پیچ تاریخی های بعد تولید کند.اما متاسفانه میان “نظریه های کیهان ها” و “تیتر بزک کننده های شرق ها” و “بیلبوردهای شهرداری ها” و “حرف درمانی های اشناها” این فرصت از دست رفت.فرصتی که ارزش ان را در شرایط فعلی و ماه های بعد بیشتر احساس خواهیم کرد.

محمد حمودی