از طبقه ی ششم به طبقه ی هیئت مدیره!

عباس مدحجی :خرمشهر طی چند روز گذشته علیرغم آمار نگران کننده ی کرونا ، به کانون اخبار خوشی از خانه دار شدن ۴۶خانوار کم برخوردار تبدیل شده بود. حرکتی انسانی ، امیدبخش و برخلاف سیاست های مدیریتی جاری در کشور، پیش از وقوع حادثه!

۴۶خانواده که از بدِ روزگار مجبور به سکنی گزیدن در ساختمان شش طبقه ی نیمه کاره ی باقی مانده از جنگ شده بودند و هر آن احتمال ریزش آن میرفت، با مطالبه ای ملی و پای کار آمدن دولت برای نجات جانشان به مسکن جدید مهر خرمشهر منتقل شدند.دوسال پیش بود که هنرمندان کشوری و مطالبه گران بومی و رسانه های محلی، باهم جریانی را پیش بردند که ثمره ی آن امروز در لبخند ساکنان سابق شش طبقه خلاصه میشود. لبخندی که سازمان منطقه آزاد اروند علیرغم تمام کاستی ها و نابسامانی هایش، آن را بر لبها نشاند.

سازمان منطقه آزاد اروند که همواره بعلت ریخت و پاشهای غیراصولی و پاسِ گل دادن به افراد نااهل و البته ابهام در مناسبات مالی ش مورد انتقاد رسانه ها شخصیتها و افکار عمومی بود ، این بار برخلاف عادت دست به کاری زد که در لیست معدود کارهای خوبش ثبت شود. تخلیه ی ۴۶خانواده از محیط ی ناامن ، تهیه ی مسکنی امن و انتقال آنها در کارنامه ی سازمان ثبت خواهد شد. البته این اتفاق باعث نمیشود وضعیت اسفناک عمران در منطقه پنهان شود و هنوز پرونده ی فشل در توسعه ی زیرساختهای منطقه باز است. سازمان منطقه ی آزادی که نه تنها کمترین انتظارهای مردم را برآورده نکرده که خود دچار بحرانهای سیاسی، مالی و سو مدیریت است. سیاستزدگی در عزل و نصبها و تعیین سیاستهای راهبردی چنان عیان است که نیازی به توضیح ندارد. شاید تغییرات در حوزه ی مدیرعامل‌، بازرسی و پاسخگویی به شکایات، حراست و احتمالا روابط عمومی از این دست باشند.

البته انتظار بهبود وضعیت از سازمانی که مدیر عاملش با وثیقه ی استاندار آزاد است، و معاونانش به هیئت مدیره اش چشم دارند، انتظار منطقی نیست.نکته ای که اما در کنار این اتفاق و مانورهای رسانه ای آن شاید پنهان شود، همزمانی این جابجایی و رپورتاژ های رسانه ای با زمزمه های تغییر در هیئت مدیره سازمان مستطاب منطقه ی آزاد اروند است. هیئت مدیره ی سه نفره ای که هر کداماشان حذف شود ممکن است جنگ سردی بین داعیه داران جایگاهش رخ دهد. جنگی که انگار مدتی ست آغاز شده و تلاش برای جلب نظر بالادستی ها با کوک کردن واسطه ها و عموم مردم با کوک کردن رسانه ها از نمودهای آن است. جنگی که با دقت در آخرین ردپاهای نقد و تعریف رسانه ای ، براحتی میتوان به خواستگاهش پی برد.

از جانب دیگر رقابت نمایندگان مجلس یازدهم برای کوبیدن میخ خود در مدیریت سازمان منطقه آزاد هم جای پرداخت دارد. مردم از سیاست تکراری چماق و هویجی که برای بسط نفوذ در گستره ی جغرافیایی اروند توسط نمایندگان تازه نفس درحال اجراست خاطرات خوبی ندارند چرا که اغلب آنها با مطالبات مردمی آغاز میشوند ولی پایانشان بسیار از مردمی بودنشان فاصله گرفته و تبدیل به مستمسکی برای تثبیت هلیبرد رانت میشوند.

تغییرات یکهویی و بی سروصدای مهره های درون سازمان و ترکیب دو به یک نمایندگان آبادان در همراهی (حداقل تلویحی) با سازمان مذکور هم قابل اعتناست. و فرمانداری که تا دم تودیع رفت ولی با نقش افرینی یکی از نمایندگان در ازای تاثیر در تایید صلاحیتش، حضورش تمدید شد .زین العابدین موسوی در رقابتی خود ساخته چند بار هم به ساحت خرمشهر تاخت: از اخلال در مراسم تشییع پیکر شهید ابومهدی المهندس و سرگردانی تشییع کنندگان خرمشهری، تا تهدید به شکایت علیه خبرنگاران خرمشهری، و تا بستن خودسرانه مسیر خرمشهر و جزیره مینو به بهانه مبارزه با کرونا. بهانه ای که امروز با مقایسه ی امار مبتلایان به کرونا در ابادان و خرمشهر میتوان به کارایی آنها به راحتی پی برد.

جهت جالبتر ماجرای شش طبقه ی خرمشهر اما موضع شهردار خرمشهر بود. دارابی با فعال سازی ناشیانه ی روابط عمومی و برخی رسانه ها قصد داشت تمام توپهای این عملیات را با شوت خود در دروازه ی سازمان منطقه آزاد گل کند و با انتشار تصاویرش در موقعیت ها و زوایای مختلف ذهنیت ابرقهرنان شش طبقه را برای خود بسازد. در صورتی که نه تنها هزینه ساخت مسکن جایگزین را شهرداری نداده که مابه ازای تخریب شش طبقه هم پولش را خواهد گرفت. این میان شاید کارگران زحمت کش شهرداری خرمشهر قابل تقدیر باشند که بدون وظیفه داشتن ، در حمل و نقل و جابجایی ساکنان مشارکت کردند. البته بُل گرفتن مسولین از حرکتهای این چنینی ، ادبیات جاافتاده ای ست و برای مردم و رسانه ها هم جز این باشد جای تعجب دارد.

اگر بخواهیم نگاهی به وضعیت پیش روی سازمان منطقه آزاد اروند بیندازیم با سازمانی روبرو میشویم که اقبال عمومی ندارد، سال پایانی عمر دولت حامیش در حال گذر است، فضای تنفسی بین پایان عمر مجلس دهم و آغاز کار مجلس یازدهم دارد و باید برای حفظ اهرم های قدرتش نگاهی به انتخابات شورای شهر داشته باشد. نیروهای وابسته اش که برای انتخابات مجلس قدم جلو نهاده بودند شکست خوردند و افشاگری ها و رقابت های داخلی، امانش را بریده. زمانی احتمالا تلاش کند این سال آخر دولت را با خریدن زمان، بدون تغییر در هیئت مدیره سر کند تا طبق آخرین متد مدیریت کشور پیش رود: “حالا تا ببینیم بعدش چی میشه!”