هلـ‌ــــو…….!

فاضل خمیسی : وقتی خانم فدریکا موگرینیِ متاهل و دارای دو فرزند بعنوان نماینده و رئیس سیاست خارجی اروپا پس از حضور در مجلس شورای اسلامی مشاهده میکند که چگونه نمایندگان مردم برای عکس انداختن با او سر از پا نمیشناسند و حتی کار به هل دادن و کشیدن می‌رسد ، پاسخش یک حرکت است : لبخند!!.شاید برای موگرینی که عنوان پایان نامه فوق لیسانسش «رابطه سیاست و دیانت در اسلام» است ، سوژه مناسبی برای تز دکترایش پیدا شده «تأثیر دین اسلام بر رفتار و سلوک کارگزارانش» یا عنوانی بدین مضمون …، البته بحمدالله بدلیل وفور نمایندگان دکترا در مجلس ،خیلی ها حاضرند بدون اخذ هیچ حق الزحمه ای به خانم موگرینی که به چهار زبان دنیا مسلط است ، جهت ادامه تحصیلش کمک کنند تا ایشان هم بتواند مثل آنها دکتر خطاب شود . ..

کمی آنطرفتر از ازدحام معمم و مکلا برای عکس انداختن با خانم موگرینی در مجلس شورای اسلامی دوخاطره با یک مضمون بیادم آمد که اظهار آنها برای دوستان خالی از لطف نیست:مرداد ماه سال ۶۴ منطقه جفیر خوزستان بعنوان یک منطقه جنگی خط اول محسوب میشد ، هوا واقعاً خفه کننده و گرم بود ، مجموع سنگر های جمعی و انفرادی حدود ۶۰-۵۰ نفری از رزمندگان را در بر میگرفت ، ماشین ناهار رسید ، آنروز همراه عدس پلو با ماست میوه هم بود ؛ معمولاً در جبهه ها سیب و کمپوت رایج بود ، اما اولین بار بود که هلو میدانند ، راننده ای که ناهار را آورده بود با صدای برادرانه ای فریاد زد: «بچه ها هلوها کمند ، لطفاً بیشتر از یکی بر ندارید»،صندوق میوه کنار ماشین بود ، نمیدانم چی شد ، که آنروز خیلی از بچه ها میل به میوه نداشتند ؟ گویا بعد از اینکه شنیدند میوه به تعدادشان نیست ، بعضی از خوردن هلوی آنروز صرفنظر کردند .

شهریورماه سال ۹۵ یعنی ۳۰ سال بعد ..اجلاس رؤسای ادارات آموزش و پرورش در برج تجملی و تشریفاتی میلاد تهران ، هوا مطبوع و شرایط اجلاس و پذیرایی و غذا فوق العاده مطلوب ، شرکت کنندگان غالباً مسوولان آموزش و پروش بودند که دریافتی آنها بدلیل دریافت اضافه کار و حق الزحمه های مختلف از میانگین حقوق فرهنگیان بسیار بالاتر بود ، در بین سخنرانیهای تکراری و بی محتوا و قبل از ناهار در سالن مجاور محل اجلاس بصورت میان وعده از شرکت کنندگان پذیرایی میشد، پذیرایی شامل کیک ، چای و قهوه و انواع میوه و دسر بود ، هلوهای درشت و آبدار ، موز چکیتاو کیک های شکلاتی به وفور روی میزها خودنمایی می‌کردند اما نمیدانم چرا وقتی زمان استراحت و پذیرایی میان وعده میرسید ، رؤسای محترم ادارات که غالباً کت و شلواری بودند طوری به سالن پذیرایی هجوم میآوردند که باز هم کار به هل دادن و دویدن کشید …راستی عیب کار کجاست؟

**پژوهشگر علوم اجتماعی و فرهنگی