انسان در عصر رسانه و سیاست!

گفته اند که انسان موجودی اجتماعی است, یعنی لازمه بودن او زیستن و تمنای دیگری است تا از وانهادگی خود را برهاند, لیک نه تا بدان جا که به خودفراموشی سوق داده شود. این خودفراموشی عرضی است و نه ذاتی, ذاتی آدمی همنشینی با خود و تامل است, کاویدن اعماق وجود و خلق معناها و…. اما امروزه _انسانِ قرن نانو و ذره خدایِ لدرمنی و هاوکینگی_ تا جایی پیش رفته که مکوناتی همچو رسانه و سیاست معنای جدیدی در این قرن پیشرونده از پیش مهیا ساخته اند.

رسانه با ماهیتی ارتباطی از اقصی نقاط جهان, همگام با سیاست از جهانی شدن و زدودن مرزها سخن به میان آورده است, با عطف نظر به شعار توییتر *در اطراف شما چه چیزی در حال رخ دادن است* تا انسان بیش از بیش با همنوعان قامت ایستادهِ خود آشنا شود و مفهوم موجودی اجتماعی به بهترین شکل ممکن به منصه ظهور رسد, اما واقعا چرا همین انسان از امر ذاتی و همبودگی اصیل خود که همانا خودنگری و کاوش در امور بنیادین حیات است, دست شسته و به تعبیر مارکسیستها به روساخت هایی مدرن همچو رسانه و سیاست رو آورده تا خود را معنایی دوباره بخشد؟! آیا هنگامهِ آن نرسیده است که با خواندن هزاران کامنت و دهها گزارش خبری از رسانه ها چه صوتی و چه تصویری از امر سیاست, به اندرون روح و روان خویش و احوالات جهان پیرامون نظری افکند, تا شاهد جدالی نامبارک میان انسان با خویشتن خویش نباشیم.

هر انسانی با پیشفرض انتفاعی به امور بیرونی و عرضیاتیِ همچو رسانه و سیاست نگاه می کند, اما همین امور عرضی در این قرن تبدیل به امور بنیادین شده اند, که گسست از آنان انسان را در مغاک گم گشتگی وا می نهد, آیا فاعلِ شناسایی همچو انسان که خود سازنده و عامل ظهور این امور است, چگونه می تواند تحت تاثیر یا حتی موضوع این امور باشد؟! باری, انسان با خلاقیت و ذکاوت ذاتیِ خویش, این امور را در دنیای عینی محقق ساخت و حال خواسته یا ناخواسته خود تبدیل به ابژه ای فاقد اراده, و تنها نظاره گر است. نظاره گر افول تدریجی اراده و فروپاشی جدال انسان با خود, و سروری ذوب شدگی در معناهای خارج از وجود آدمی, و یا به تعبیر وبر انسان در عصر مدرن گرفتار زندان آهنین رسانه و ایضا سیاست شده است

هادی حزباوی