نیم نگاه به میدان انتخابات – ۲

غلامرضا جعفری : اگر مشاهده می‌کنیم که عموم فعالان و موثران و مردم امروزه از دکتر شبیب جویجری حمایت می‌کنند، بخشی از دلیلش به تجربه ما مردم اهواز باز می گردد.ما، به طور خاص ما مردم اهواز و باقی شهرستانهای نزدیک، پیشتر تجربه ای داشتیم و چهره هایی را در همین مجلس اخیر، روانه مجلس کردیم که با زور تک ماده، می‌شد سیاسی و حتی فعال اجتماعی دانست، اینکه چگونه چنین شد؛ خود قصه تلخ و مفصلی است اما حضور چهره‌ها و اشخاصی بدون تجربه‌های به طور ویژه ملی، محلی برجسته و حتی تجربه‌های محلی معمولی، به عنوان وکیل مردم؛ نتیجه ای به جز پشیمانی عمده حامیان و طرفداران آن اشخاص نداشت، و نصیب خوزستان مشتی عربده و سخنرانی به اصطلاح پرشور بود،در همان حالی که نمایندگان برخی استانها بدون سخنرانی و نشستن پشت دوربینها، آب کارون را شبانه بردند.

جمعه بیست و یکم شهریور پیش رو می تواند تکرار همان تجربه باشد، هر چند که عقلا می گویند من جرب المجرب حلت به الندامه اما عقلا هم نگفته‌اند که مردم لزوما از تجربه های خود درس می‌گیرند، حتی تجربه گرانی مثل انتخاب چهره هایی که چهار سال به مجلس می روند و در نهایت آنچه مردم به دست می آورند یک هیچ بزرگ است؛ البته هنوز برای انتخاب منطقا بهتر فرصت هست، فرصتی تا بدانیم ما ناگزیر از انتخاب چهره ای هستیم که فقدان تجربه سیاسی، فقدان روابط ملی و … را در یاران دیگر مجلسی  پوشش دهد و بتواند این خلاء را پر سازد، خلایی که نتیجه اش نبود حتی یک نماینده خوزستانی در میان تصمیم سازان مجلس است. فقدانی این چنین آینده استان را دچار طوفانهایی خواهد کرد که محصول ابتدایی آن، ادامه تشنگی نخیلات و مردم خواهد بود.درست نگاه کنیم و فریب کلمات ابن الوقت را نخوریم، اهواز بیچاره تر از آن است تا نماینده ای بفرستد و چهار سال بعد عایدیش فقط انگشت درشت ندامت باشد.

این نگاه ادامه دارد