پاسخ را پاسخ دهید، شب نامه نویسی زیبنده ی هیچ مدافعی نیست !

یکی از بدترین روش ها در مطلب نویسی، نوشتن های بدون نام و نشان که اصطلاحاً به آنها شب نامه نیز می گویند.طی ۲۰ سال فعالیت در دنیای روزنامه نگاری و قلم زدن در نشریات مختلف یاد گرفته ام که با نام حقیقی ام بنویسم و پذیرای انتقادات وارده نیز باشم. اهل توهین و افترا نیز نیستم و قلمم را به این صفات آلوده نکرده ام. همچنین مدافعان شب نامه ای زیادی را دیده ام که وقتی نقد متوجه حریم مورد دفاعشان شود، اقدام به هتک حرمت و بکارگیری موضوعات غیر مرتبط کرده، از هیچ تهمت و افترا و ناسزایی اجتناب نمی نمایند.

آنچه پس از چند انتقاد از یک نماینده در روزهای اخیر متوجه اینجانب شد، اتفاقی واقعا شرم آور است که دقیقا بازگشت به شیوه های شب نامه ای قدیم را تداعی می کند.آنان اگر واقعاً به نماینده ی مورد دفاعشان اعتقاد دارند و برای ایشان احترام قایل هستند، خوب بود بجای پرده دری و بکارگیری الفاظ موهن و زشت، اقدام به پاسخگویی می کردند و در کمال ادب و احترام گوشزد می کردند که در فلان جا فلان موضوع اشتباه است و صحیح آن ، این می شود. اهل فن می دانند که این شیوه ی قانونی و مدنی قطعا موثرتر از فحش نویسی و ناسزاگویی است. ونگهی این افراد از این نکته غافل شده اند که یک نگارنده حتی اگر منتقد یک نماینده باشد اما هنوز هم برایش بعنوان یک شخصیت احترام قایل است و به خود حق نمی دهد بسیاری از شنیده ها و حالات و اوضاع خاص ایشان را به سوژه تبدیل نماید، اما با این نوع دفاع غلط که طراح و مروج آن از مجموعه ی نماینده است، دیری نخواهد پایید که معادله نیز تغییر می کند و تهدیدهای ناشی از قدرت فعلی و فشارهای متصل به منزلت نمایندگی به پایان می رسد و شرمندگی از آن شخصی خواهد ماند که در دوران نمایندگیش متوسل به این قبیل شیوه های ناپسند شده است. تهدید از یک سو و فحش و ناسزاگویی از دیگر سو زیبنده یک شخص منسوب به عوام‌الناس نیست چه رسد به نماینده که منتخب مستقیم مردم است.
این سخن ادامه دارد…

علی عبدالخانی – روزنامه نگار

شنبه ۱۰ آذر ۱۳۹۷