حسرت در اوج اشتیاق!

زمانی که در سن نوجوانی بودیم.هنگام تعطیلی مدارس در تابستان شهریور که میشد،لحظه شماری میکردیم،برای اول مهر،برای شروع مدرسه ،برای دیدن یار دبستانی،شوقی وصف ناپذیر همراه با استرس جهت اینکه باید یه کلاس بیشتر درس میخواندیم.تغییر معلم کلاس قبل واینکه قرار است چه کسی معلم کلاس جدیدمان باشد.کتابهای کلاس بالاتر را در تابستان مرور کرده و ورق میزدیم ،اصلا او سالها حالی داشتیم .

نمیدانم دانش آموزان جان باخته ی هرمزگانی شاید تا پاسی از شب ودقایقی قبل از حادثه بخشی از دغدغهای فکریشون موارد بالا بود یانه ،شاید هم احساس اردوی دانش آموزی و شوق آن آنها را در آن لحظات مشغول خود کرده بود.آخه خوب درک میکنم حس واشتیاق یه دانش آموز منطقه ی محروم را وقتی بعد از مدتها به اردو میبرنش.هم سن وسال این دانش آموزان که بودیم وقتی از طرف مدرسه وآنهم سالی یه بار قرار بود ببرنمون اردو ، اونم کجا،شوش یا شوشتر کلی شوق وحال میکردیم.

این دانش آموزان هرمزگانی با کلی احساس ،شوق وامید دل به حسرت مانده اند برای شروع یک سال جدید تحصیلی،برای ساختن آینده ایی بهتر برای خود وشاید خانوادهاشون که الان داغدارن و عزادار از دست دادن عزیزان گوشه ی جگرهاشون،و…..این حادثه پیش آمد با تمام تلخی،با تمام تاسف باری،مسولین تسلیت گفتند درمحل حاضر شدند .مردم شمع روشن کردند.در سایتها،خبرگزاریهاو فضای مجازی لحظه به لحظه به آن پرداخته شد و در سطح جامعه با واکنش های مختلف روبرو گردید.در چند روز گذشته این سانحه ی دردناک فراموش خواهد شد وآب از آب تکان نخواهد خورد مثل سالیان گذشته که اتفاقات ناگوارتری هم داشتیم،دانش آموزان شمالی و فوت دانش آموزان دختر،در حادثه ایی مشابه،ساختمان پلاسکو وشهادت تعدادی از آتش نشانان عزیز ،غرق شدن تعدادی از هم وطنان خوزستانی در چال کندی ده ها مورد دیگر که بعد از چند روز جریحه دار شدن احساسات عمومی ،به باده ی فراموشی سپرده شده و…

اما سوالی که هنوز کسی جواب آن رانمیداند این است چه تمهیدات وپیشگیریهای برای عدم تکرار چنین حوادث دردناکی اتخاذ میشود واگر شده چرا تکرار میشوند؟آیا صرف حضور واعلام عزای عمومی ،و انتشار در فضای مجازی میتواند راه حل اصلی وموثرباشد.به امید روزی که دیگر شاهد رخ دادن حادثه ای بخاطر بی مسولیتی و بی تدبیری مدیران ومسولان در سطح جامعه نباشیم

جاسم خلف دخت زرگانی