فیاضی :باید شکر نعمت بزرگ جمهوری اسلامی را بجای آوریم/اعتراف به درگاه الهی نیازمند”معرفت” و “شجاعت” است

اتفاقات ناگواری که امروز در گوشه و کنار جهان اسلام رخ می دهد قلب هر انسانی را بدرد می آورد .در غزه صهیونیست های متوحش یک کودک را در برابر انظار عمومی آتش می زنند بی آنکه مدعیان حقوق بشر دم برآورند .در عراق بنام اسلام سر انسان های بی گناه و شیعیان اهل بیت (ع) را می برند .دوستان عزیز باید خداوند را بخاطر نعمت بزرگ جمهوری اسلامی سپاس گوییم و هر چه شکر بگذاریم بازهم از عهده عظمت این نعمت برنمی آیم.به گزارش خبرنگار عصر ما ،حجةالاسلام و المسلمین فیاضی استاد حوزه علمیه قم در ادامه سلسله مباحث اخلاقی و عقیدتی خود در حسینیه شهدای شمخانی اهواز شب گذشته به موضوع “اعتراف” به گناه و توبه به درگاه الهی و لوازم و زمینه های آن پرداخت.

فیاضی در تبیین و توضیح بحث با اشاره به برخی داستان های قرآنی از جمله حضرت آدم افزود: حضرت آدم پس از ارتکاب خطا خطاب به پروردگار عالم گفت رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ (سورة الأعراف  23) پروردگارا! ما به خويشتن ستم كرديم ! و اگر ما را نبخشى و بر ما رحم نكنى ، از زيانكاران خواهيم بود .در اینجا حضرت آدم باتوجه به معرفت عمیق از عظمت و بزرگی پروردگار به اشتباه خود اعتراف می کند و از خداوند طلب عفو بخشش می کند.یعنی انسان های خودساخته همیشه از روی شجاعت و معرفت به درگاه الهی اعتراف می کنند.اما در مقابل شیطان بجای اعتراف به اشتباه لجاجت می ورزد و ضمن سرپیچی از امر خداوند می گوید قالَ فَبِما أَغْوَیْتَنی‏ لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَكَ الْمُسْتَقیمَ»(اعراف/16) «ثُمَّ لَآتِیَنَّهُمْ مِنْ بَیْنِ أَیْدیهِمْ وَ مِنْ خَلْفِهِمْ وَ عَنْ أَیْمانِهِمْ وَ عَنْ شَمائِلِهِمْ وَ لا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شاكِرینَ»(اعراف/17) ابلیس گفت: «فَبِما أَغْوَیْتَنی» حالا که من را اغوا کردی و گول زدی. این خودش یک کلک شیطان است. خودش سجده نکرد. خدا گفت: برو گمشو! اینجا خدا را مقصر می‌داند و می‌گوید: تو من را گمراه کردی. خدا تو را گمراه نکرد. خدا دستور داد. همه انجام دادند. اما تو انجام ندادی. بعد هم به جای اینكه عذرخواهی کنی، گردن کلفتی کردی.پس ببینید افراد ضعیف و درمانده وقتی متوجه تقصیر خود می شوند بجای اعتراف همیشه اشتباه خود را به دیگران نسبت می دهند همانگونه که شیطان گستاخانه خطاب به خداوند می گوید فبما اغویتنی ..یعنی تقصیر خود را به خدا نسبت می دهد.

وی افزود:خوشا بحال کسانی که شجاعانه و از روی درک و فهم عمیق به اشتباه خود اعتراف و پوزش بطلبند.حضرت یونس نیز از جمله الگوی های زیبا و متعالی اعتراف شجاعانه است که پس از ارتکاب اشتباه خطاب به خداوند گفت : وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَى فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ و ذوالنون را ، آنگاه که خشمناک برفت و پنداشت که هرگز بر او تنگ نمی گيريم و در تاريکی ندا داد : هيچ خدايی جز تو نيست ، تو منزه هستی ومن از ستمکاران هستم.

حجةالاسلام فیاضی با اشاره به بخش های از دعای روحبخش کمیل گفت:ائمه اطهار (ع) بویژه حضرت علی (ع) الگوهای متکاملی برای ما هستند که منش اعتراف و اقرار در برابر پروردگار را به ما می آموزد و این عبارت های دعای کمیل چقدر زیبا و دلنواز است.اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي كُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتُهُ وَ كُلَّ خَطِيئَةٍ أَخْطَأْتُهَا اللَّهُمَّ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ بِذِكْرِكَ وَ أَسْتَشْفِعُ بِكَ إِلَى نَفْسِكَ‏ وَ أَسْأَلُكَ بِجُودِكَ أَنْ تُدْنِيَنِي مِنْ قُرْبِكَ وَ أَنْ تُوزِعَنِي شُكْرَكَ وَ أَنْ تُلْهِمَنِي ذِكْرَكَ‏ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ سُؤَالَ خَاضِعٍ مُتَذَلِّلٍ خَاشِعٍ‏ أَنْ تُسَامِحَنِي وَ تَرْحَمَنِي وَ تَجْعَلَنِي بِقِسْمِكَ رَاضِياً قَانِعاً وَ فِي جَمِيعِ الْأَحْوَالِ مُتَوَاضِعاً . خدايا!بيامرز برايم همه گناهانى را كه مرتكب شدم،و تمام خطاهايى كه به آنها آلوده گشتم،خدايا!با ياد تو به سويت نزديكى میجويم،و از ناخشنودى تو به درگاه خودت شفاعت ميطلبم،و از تو خواستارم‏ به جودت مرا به بارگاه قرب خويش نزديك گردانى و سپاس خود را نصيب من كنى،و يادت را به من الهام نمايى،خدايا!از تو درخواست میكنم،درخواست بنده‏اى فروتن،خوار و افتاده،كه با من مدارا نمايى و به من رحم كنى و به آنچه روزیام نموده‏ای خشنود و قانع بدارى و در تمام حالات در عرصه تواضعم بگذارى،یا در دعای صباح ایشان می فرماید:إِلَهِی قَلْبِی مَحْجُوبٌ وَ نَفْسِی مَعْیُوبٌ وَ عَقْلِی مَغْلُوبٌ وَ هَوَائِی غَالِبٌ وَ طَاعَتِی قَلِیلٌ وَ مَعْصِیَتِی کَثِیرٌ وَ لِسَانِی مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ فَکَیْفَ حِیلَتِی یَا سَتَّارَ الْعُیُوبِ وَ یَا عَلامَ الْغُیُوبِ وَ یَا کَاشِفَ الْکُرُوبِ اغْفِرْ ذُنُوبِی کُلَّهَا بِحُرْمَةِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ یَا غَفَّارُ یَا غَفَّارُ یَا غَفَّارُ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.خداى من،دلم در پرده‏ هاى ظلمت پوشیده شده و جانم دچار کاستى گشته و عقلم مغلوب هواى نفسم شده و هواى نفسم بر من چیره آمده،طاعتم اندک،و نافرمانیم بسیار، و زبانم اقرارکننده به گناهان است،چاره من چیست اى پرده ‏پوش عیبها،اى داناى نهان‏ ها،اى‏ برطرف ‏کننده غمها،همه گناهان مرا بیامرز،به احترام محمّد و خاندان محمّد،اى آمرزنده،اى آمرزنده،اى آمرزنده‏ به مهربانیت اى مهربان‏ترین مهربانان.