فاضل، مدیری که زبان داشت !

مرور زمان و نحوه انتخاب و انتصاب زیر مجموعه های مدیریتی برای ما خوزستانیها ثابت می کند که بخش عمده ای از مدیران برای ابقاء خود، استقلال مدیریتی کافی ندارند و معمولاً بواسطه ” بازوان نگه دارنده ی به ظاهر نامرئی ” یعنی نمایندگان تثبیت و هدایت می شوند. عزل و نصب مدیران زیرمجموعه از سوی این تیپ مدیران، تنها یکی از آثار دخالت برخی نمایندگان در این زمینه است.‌ عده ای از ظریف اندیشان معتقدند که تنها برگ آرم دار و مُهر اداره یا سازمان متبوع متعلق به مقام عزل کننده است و اصل جابجائیها از ایشان خواسته می شود.

صاحب این قلم‌ طی دو دهه فعالیت خود هیچگاه مدح کننده مقامات دولتی یا نمایندگان نبوده و چنانچه در حالات بسیار نادر چنین اتفاقی رخ دهد، قطعاً پشت چنین دفاعی دلایل کافی وجود دارد. ظاهراً دکتر فاضل خمیسی مدیر موفق ناحیه ۴ آموزش و پرورش اهواز از این سمت برکنار شده است. امر مسلم آن است که این حذف تابعی از معیارهای مربوط به شایسته سالاری و توانمندی نیست زیرا ایشان از جمله مدیرانی است که کارش را بخوبی می شناسد و باصطلاح بر امور آموزشی و پرورشی کاملاً سوار است.

بنابراین علت این تغییر تحمیلی و غیر معقول را باید در شرحی که در مقدمه ی این نوشتار تقدیم کردیم، جستجو کرد. ایشان که از قضا اهل قلم و فردی حساس نسبت به موضوعات اجتماعی هستند، اما به هیچ عنوان اهل حشر و نشر با سیاست زدگان و دلالان عرصه سیاست نبودند که شاید این بی ارتباطی و گُسست، از جمله دلایل تاثیر این قبیل مجموعه ها بر نماینده یا نمایندگان و انتقال این تقاضا به مدیر کل و سپس حذف ایشان باشد. دکتر فاضل خمیسی از جمله مدیرانی است که خود را مجهز به دو بازوی نگهدارنده و حامی نکرده و طی این مدت با تلاش و کوشش و شایستگی فردی خود مدیر مانده بود. می دانیم که در میان مدیران، کسانی یافت می شود که قادر به نوشتن و انعکاس مشکلات مردم هستند اما این فن و رسالت انسانی را با محافظه کاری هر چه تمامتر و تنها بخاطر عدم اصطحکاک با سایر مدیریتها به فراموشی سپرده اند، اما خمیسی اینگونه نبود و مدیریت نتوانست قلم صادق، نکته سنج و بینای او را و عطش زاید الوصفش به نوشتن را متوقف کند.

از صحت اخبار رسیده مبنی بر نقش فعال دکتر علی ساری نماینده ی اهواز در حذف این مدیر خلاق و توانمند مطمئن نیستم اما اگر چنین است واقعا برای ایشان و مجموعه ای که خطوط کارکردی ایشان را تعیین می کند باید افسوس خود. این نماینده و سایر نمایندگان باید به سراغ مدیران لال و نابینا و غیر حساس نسبت به وقایع اجتماعی بروند و آنها را که جز اطاعت و بله قربان گویی هنر دیگری ندارند را از گردونه مدیریت خارج کنند.‌ در حالی که لکنت و لالی در پیگیری مطالبات مردمی، مرز نمایندگان را نیز درنوردیده و چیزی از این معنا یا وظیفه برای نمایندگان باقی نگذارده است، تنها می توان گفت که: ” فاضل، مدیری است که زبان داشت ” و ای کاش نمایندگان ما تنها بخشی از گویایی، همت و انسانیت ایشان را می داشتند.

علی عبدالخانی – روزنامه نگار

 شنبه ۲۶ آبان ۱۳۹۷