پُر فروغی های مشعل

عارف خصافی : دیروز بود وارد فضای مجازی شدم.معمولاً بیشتر خبرها را از آنجا دریافت می کنم.به پیام انا لله و انا الیه راجعون* رسیدم، به بالای صفحه رفتم تا پیام ها را دنبال کنم و بدانم مربوط به کدام سفر کرده می باشد.

به ناگاه عکسی را دانلود کردم.عکس مربوط به زمانِ دور بود.خدای من این *حاج کاظم مشعلی* است همان حاج کاظمی که معروف به ابوعادل مشعلی می باشد.

این عکس باعث شد تا دوران کودکی من، همچون، پرده ی سینما در خاطره ی من ظاهر شد.همان دورانی که در منزل ایشان، کلاس های قرآن و نهج البلاغه که توسط استاد بزرگ و معلمِ دلسوز و شجاع سید محفوظ ، تلمُّذ می کردیم نیز تشکیل می شد.

به یاد آن روزهایی که هفته ای دو روز به زرگان نزد *بابا لفته پدر شهید علی دیلمی* می رفتم، افتادم.هنوز این خاطرات بعد از گذشت سالیان، در ذهنم تنیده است.
به یاد شاگردانِ ابو عادل افتادم.همان شاگردانی که در امر او برای تقویتِ عملیات در جبهه، پرورش داده، افتادم که فرهنگ را در اجتماع گسترش می داد، افتادم. پرده های زیادی را با دیدن این عکس بیاد آوردم.دوست و پسر عمه ی عزیزم علی دیلمی ( سیزده ساله)، وقتی شهید شد مراسم در منزل حاج کاظم برگزار شد و برای یک لحظه پدر و مادرِ علی دیلمی را رها نکرد. نیز بیاد آوردم.

ابو عادل شخصیتی بسیار بزرگ بود، و خصایص بارزترِ او وقار و هیبت اجتماعی است.مقبولیت خوبی نزد مردم داشت.او در رفتار اجتماعی، با اشخاصِ کهنسال، بصورت ریش سفید ظاهر می شد، و نزد جوانان_ رزمنده و هدایت گر ، رفتار می کرد.

ابو عادل برای یک لحظه جنگ را رها نکرد و همچون فرمانده ی شجاع حضور داشت.بعد از جنگ، تمامی خدمات خود را وقفِ فرهنگ و اجتماع نمود.سالیانِ سال است، او را ندیده بودم تا اینکه در مراسمی در منطقه زرگان،، آن بزرگوار را ملاقات کردم.می دانستم او انسان باهوشی است.

از حالم پرسید از درس و کارم سوال کرد.از دوست دیرینه اش _ پدرم، جویا شد و جمله ای مزاح گونه گفت:تو هم مثل بابات، حاج زامل شعر می گی؟!!!

ملاقات کوتاهی بود.دیدنش برایم تصادفِ خوبی است.وقتی دیروز عکس را دیدم_ متأثّر شدم.با خود گفتم :ابو عادل نیز نزد دوستان و شاگردانش همچون *شهید علی دیلمی و سبحان( ابو طالب) و سید محفوظ* شتافت.روحشان شاد و یادشان گرامی باد.