فیاضی:برخی از روی “جهالت” یا “تعمد” اسلام را دین “شمشیر” معرفی می کنند که این نگاه هیچ تناسبی با تعالیم قرآن و منش پیامبر گرامی ما (ص) ندارد

همزمان با شب هفدهم ماه مبارک رمضان ،و در ادامه مباحث اخلاقی ،اجتماعی و سیاسی ،حجةالاسلام و المسلمین شیخ عبدالزهرا فیاضی از فضلای حوزه علمیه قم با بیان مناسبت های این روز از جمله واقعه مهم جنگ “بدر” و همچنین شب ” معراج ” رسول گرامی اسلام و ذکر آیاتی از کلام الله مجید به تبیین روش و سنت پیامبر اسلام در تعاملات سیاسی ،دفاعی و اخلاقی با مخالفان پرداخت.

فیاضی با اشاره به این آیه «وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَأَنْتُمْ أَذِلَّةٌ ۖ فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ » گفت : جنگ بدر از جمله رخدادهای مهم تاریخ اسلام است که می توان به نقش امدادهای غیبی در پیروزی و یاری رساندن به جبهه حق پی برد.البته ذکر این نکته ضروری است که ،اسلام دین جنگ و خونریزی نیست.اسلام هیچ وقت پایه های اقتدار خود را برمبنای “قدرت نظامی” صرف قرار نداد.بلکه نگاه فرهنگی و قدرت ایمان و باور عمیق اساس حرکت اسلام است.برخی از روی “جهالت” یا “تعمد” اسلام را دین “شمشیر” معرفی می کنند  که این نگاه هیچ تناسبی با تعالیم قرآن و منش پیامبر گرامی ما (ص) ندارد.بدون تردید هر نظام و حرکت اجتماعی برای دفاع و در امان ماندن از تهدیدات سخت افزاری دشمنان نیازمند “قدرت نظامی” است و اسلام نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد ولی نقطه قوت و عامل پیشبرد اسلام نیروی “تفکر” و ” اندیشه ” است.

حجةالاسلام و المسلمین فیاضی افزود:طبیعت دین اجازه نمی دهد تا انسان از رهگذر “قدرت قهری ” و “شمشیر” در امور اجتماعی و سیاسی حتی در تعامل با مخالفان استفاده و در امور تصرف کند.بطور نمونه ،آیا می توان به اجبار و اکراه کسی را به دوست داشتن فرد دیگری واداشت؟بدون تردید پاسخ منفی خواهد بود زیرا “شمشیر” موجب تنفر می شود.به همین سبب خدای متعال در قرآن خطاب به نبی اکرم (ص) می فرماید: فَبِمَا رَحْمَةٍ مِّنَ اللّهِ لِنتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لاَنفَضُّواْ مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ به سبب رحمت خداست که تو با آنها اينچنين خوشخوی و مهربان هستی اگرتند خو و سخت دل می بودی از گرد تو پراکنده می شدند پس بر آنها ببخشای و برايشان آمرزش بخواه و در کارها با ايشان مشورت کن و چون قصد کاری کنی بر خدای توکل کن ، که خدا توکل کنندگان را دوست دارد.خداوندبزرگ با رحمت و مهربانی “سینه” پیامبر را فراخ ساخت و زبان او را نرم کرد تا سخن او نافذ و شنیدنی باشد.جالب است بدانیم رسالت همه پیامبران الهی اینگونه بوده است در آیه دیگری خداوند خطاب به حضرت موسی (ع) می گوید”اذْهَب أَنت وَ أَخُوك بِئَايَتى وَ لا تَنِيَا فى ذِكْرِى/ اذْهَبَا إِلى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طغَى (43) فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَّيِّناً لَّعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يخْشى  تو و برادرت با آيات من به سوى فرعون برويد، و در ياد من كوتاهى نكنيد.به سوى فرعون برويد كه طغيان كرده است .اما به نرمى با او سخن بگوئيد شايد متذكر شود يا از (خدا) بترسد.از این آیات نتیجه می گیریم که اسلام با سخن نیکو و با اخلاق متعالی پیامبر(ص) گسترش یافت،همه جنگ های زمان پیامبر(ص)تحمیلی بود و رسول گرامی (ص) در نقش تدافعی عمل می کرد و جنگت بدر از همین نمونه ها بود.

این استاد حوزه علمیه قم در ادامه “یاری” و امداد خداوند متعال را مهمترین عامل پیروزی انسان های مومن در طول تاریخ دانست و گفت:در طول تاریخ جبهه حق به پشتوانه امداد الهی و قدرت ایمان به پیروزی و نصرت دست می یابد و این یک قاعده غیر قابل انکار است.خداوند در خصوص جنگ بدر به مسلمانان می گوید:«وَ اذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِیلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِی الْأَرْضِ تَخافُونَ أَنْ یتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآواكُمْ وَ أَیدَكُمْ بِنَصْرِهِ…؛ به خاطر بیاورید هنگامی كه شما گروهی كوچك و اندك و ضعیف، در روی زمین بودید، آن چنان كه می‎ترسیدید مردم شما را بربایند، ولی خدا شما را پناه داد و یاری كرد…».آیاتی از طرف خدا در این زمینه نازل شد و شش دستور مهم به مسلمانان داد. مسلمانان با به كار بردن آن شش دستور، این چنین دشمن را مفتضحانه تار و مار كردند، و اگر ما نیز امروز آن شش دستور را اجرا كنیم، حتماً به پیروزی نائل می‎شویم.آن آیات عبارتند از آیه 45 و 46 و 47 سوره انفال كه می‎فرماید:«ای كسانی كه ایمان آوریده‎اید هنگامی كه با گروهی در میدان نبرد روبرو می‎شوید (این شش دستور را رعایت نمایید):
1. ثابت قدم باشید.،2. خدا را فراوان یاد كنید تا پیروز گردید.3. از فرمان خدا و پیامبرش اطاعت كنید.4. نزاع و كشمكش نكنید (اتحاد را حفظ كنید) تا سست نشوید و شوكتتان بر باد نرود.5. استقامت كنید چرا كه خداوند با استقامت كنندگان است.6. و مانند آنها نباشید كه از روی غرور و هواپرستی و خودنمایی (یعنی ابوجهل و همراهان او) به میدان (بدر) آمدند تا مردم را از راه خدا باز دارند، خداوند به آن چه عمل می‎كنند آگاه است.»«وَ اذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِیلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِی الْأَرْضِ تَخافُونَ أَنْ یتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآواكُمْ وَ أَیدَكُمْ بِنَصْرِهِ...؛ به خاطر بیاورید هنگامی كه شما گروهی كوچك و اندك و ضعیف، در روی زمین بودید، آن چنان كه می‎ترسیدید مردم شما را بربایند، ولی خدا شما را پناه داد و یاری كرد…»لذا برخی برای هوا و هوس بدنبال جنگ و نزاع هستند اما

حجة الاسلام فیاضی در بیان تاریخچه و وقایع جنگ بدر در تاریخ اسلام اظهار داشت:جنگ بدر در سال دوم هجرت رخ داد، و موجب شكست مفتضحانه دشمن گردید.«بدر» منطقه وسیعی است كه دارای چاههای آب بوده و همواره كاروانها در آن جا توقف می‎كردند و از آبهای آن بهره‎مند می‎شدند.بدر در جنوب غربی مدینه بین مدینه و مكه قرار گرفته و از این رو آن را بدر می‎گویند كه نام صاحب آبهای آن «بدر» بوده است.به دنبال این حادثه، به رسم دیرینه عرب، جنگ تن به تن شروع شد.سه نفر از شجاعان دشمن به نامهای: «عتبه» و برادرش «شَیبُه» (از فرزندان ربیعه) و سومی ولید (فرزند عتبه) به میدان آمدند و مبارز طلبیدند.سه نفر از انصار در صف مسلمانان در میدان تاختند، ولید آنها را شناخت، گفت: «شما اهل مدینه هستید به شما كاری نداریم، كسانی كه از اقوام ما هستند باید به جنگ ما آیند.»رسول اكرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ پسر عموهایش عْبیده و علی ـ علیه السلام ـ و عمویش حمزه را به میدان فرستاد. به مناسبت سن، علی ـ علیه السلام ـ با ولید، حمزه با شیبه و عبیده با عتبه به جنگ پرداختند.طولی نكشید كه علی و حمزه رقیبان خود را از پای در آوردند، ولی عبیده كاری از پیش نبرد. هر دو ضربتی به هم زدند. علی ـ علیه السلام ـ پیش دستی كرد و عتبه را كشت، به این ترتیب در حمله اول، مشركان به سوگ سه نامور شجاعشان نشستند.پس از آن «عاص بن سعید» برای مبارزه با علی ـ علیه السلام ـ به میدان تاخت. علی ـ علیه السلام ـ او را نیز كشت، سپس حنظله پسر ابوسفیان و طعیمه و نوفل به میدان تاختند، علی ـ علیه السلام ـ آنها را نیز یكی پس از دیگری كشت، و پیوسته مبارزانی به میدان می‎آمدند و كشته می‎شدند.سرانجام جنگ با پیروزی اسلام و شكست دشمن پایان یافت و از مسلمانان چهارده یا بیست و دو نفر به افتخار شهادت رسیدند.