من و پدرم …!

م. توفیق بنی جَمیل : پدرم مثل روزهای اول شاد و سرحال بود. در میان دوستان و آشنایان نشسته و با همان لبخند باوقارش می خندید. من هم از این که می دیدم پدرم بعد از مدت ها بیماری خوب شده بود خوشحال بودم. راستش را بخواهید من علاقه ی عجیبی به پدرم داشتم. نمادی از یک مرد اصیل و با شخصیت بود. جنتلمن و در بین سایر مردان سرآمد بود. لباس های عربی اش را قشنگ با هم سِت می کرد. خط چفیه ی زیر عگالش چنان صاف و بدون چروک بود که انگار دو لایه روی هم نبود و تنها یک لایه بود. یادم هست که می گفت:- آدم یا باید نپوشد یا اگر بپوشد باید قشنگ و زیبا بپوشد.

تا آمد بیت شعری که در این مورد سروده بود را بخواند از خواب بیدار شدم. اما کاش خواب می ماندم تا یک بار دیگر آن را از زبان خودش می شنیدم. بسم الله ی گفتم و فاتحه ای برای او خواندم. عصر آن روز سر قبرش حاضر شدم. بعد از خواندن فاتحه به یاد او و روزهای شیرین اش آهی کشیدم و چند قطره ای اشک ریختم. سپس برای شادی روحش بیت شعری که همیشه دوست داشت و مرتب می گفت را به زبان آوردم:

هــــلی اهل البشوتا ولعگلهُم   ابشَرف خصهُم الباری ولعگلهم

اباَمـان الگصَـد حیهُـم ولعگلهُم   اومنهُم ینحسب لو طب الاطناب

بعد نیز ابیات شعری که خود سروده بودم را به پدرم هدیه کردم:

وحگ گهوت مضایفنه ولعگال   بچفافی العرب نتنومس ولعگال

المجد لاتظن یتهدم ولعگال      تبنی اشما تهدم بلثنیه

اشحلاته اِلّبَس چــفیته ولعگال   صـــفه للزین منسوبه ولعگال

دخل ابشط فهم یشرب ولعگال   یتم معدن فهم عـــــنده وابیه

 

نشف بحر الصبر مایه اوعگلنه      ابسبب صار الفتن روح او عگلنه

گبل چانت چفافینه اوعگلنه      بخت؛والناس ما ترضه ابـردیه

 

نهایه.

تذکیر: بیت العتاب و الابوذیات الذی اختاره القاص لدعم معنی و مضمون القصه هو بیت العتاب للشاعر الشعبی حجی علی الزهور الزرگانی و بیت والعگال الاول للشاعر الشعبی هاشم ابو علاء الفرهودی و بیت والعگال الثانی للشاعر الشعبی ابو حسین المشای و بیت وعگلنه للشاعر الشعبی ابا علاء الشریفی. و الابیات لیس لهن علاقه مع القصه من قریب و لا بعید و انما للتلفیق فقط.