⁠⁠⁠⁠⁠ماری جوانیسم سیاسی و کارکرد کنشگران خلسه پسند!

در علم سیاست نظریه ای تحت عنوان، نظریه بازی ها در بُعد کلان روابط بین الملل تا امر دون سیاسی وجود دارد.که خود این نظریه بر چند شق منقسم می شود. یکی از آنها، مفهوم بازی با حاصل جمع صفر می باشد!.این مفهوم از زمان یونان باستان تاکنون مطرح است. اما پس از رنسانس به نظریه واقع گرایی پیوست و حتی نوواقع گرایانی همچو والتز هم به آن باور داشتند.

از نظر واقع گرایان، عناصر سیاسی در روابط سیاسی؛ کارکردی شبیه به بازی فوتبال کودکان را از خود بروز می دهند و توپ هم نماد قدرت است.عناصر هم به دنبال قدرت با هدف تضمین بقا هستند، و چون میزان کل قدرت ثابت است. همگی سعی در کسب و افزایش آن برای خود و منع دیگری از دسترسی به آن می باشند!.و به عبارتی در این نظریه، هر بازیگری در تعامل با دیگر بازیگران بیش از آنکه دغدغه میزان سود خود را داشته باشد، دغدغه آن را دارد که دیگر بازیگران سود بیشتری نبرند!.که در رابطه با فعالیت فعالان عرب و استاندار میتوان آن را به عینه دید.

چرا که در رابطه با دور نگه داشته شدن عناصر سیاسی عرب در استان (چه حامی والی و چه مخالف ایشان) از دستیابی به قدرت، می توان براساس تحلیل فوق الذکر به نتیجه رسید.اما آن عناصر نزدیک و حامیان والی که خود هم دغدغه تاثیرگذاری و نفوذ در بدنه اجرایی در استان و در راستای بهبود وضع امروز را دارند. براساس دو اصل ذیل از میدان تاثیرگذاری باز خواهند ماند:

۱. رقیب محلی با نفوذ در مراکز مهمی همچو استانداری با اتخاذ بازی با حاصل جمع صفر، اکثر فعالان تاثیرگذار عرب(خودی و غیر خودی) را از گود مشارکت های نتیجه بخش و سپردن مدیریت های کلان و در جهت رفع آسیب های استانی، دور نگه داشته است!

۲. کثرت بیش از حد احکام و عناوین تشریفاتی مشاورتی و نه اجرایی، آن دسته از فعالان عرب حامی را در سردرگمی واقعیت و نرمش قهرمانانه سرگردان ساخته است.که عملاً آنان را به کنشگران خلسه پسند تقلیل داده، و حتی جواز فعالیت در قلمرو ماری جوانیسم سیاسی و آب در هاون کوبیدن بی ثمر از پس یکسال اخیر سوق داده است!

هادی حزباوی