تاویل شعار انتخاباتی ؛ از بد و بدتر به امید و ناامیدی!

همزمان با عبور از دوره سلطه اصولگرایان در هشت سال احمدی نژاد، و با زعامت دکتر روحانی در چهار ساله اخیر می توان حتی شعارهای انتخاباتی را تاویل نمود!.چرا که هدف از تاویل، کشف پیام ها، نشانه ها و معانی یک متن یا پدیده همچو پدیده های سیاسی و انتخاباتی می باشد!.به هر سخن، شعارهای انتخاباتی برآمده از گفتمان های سیاسی و بالتبع گفتمان های فکری می باشد، که خود تولید گر شعارهای انتخاباتی و حتی سیاسی می باشند. و هنگامی که به جای ارائه برنامه های کاربردی در باب معضلات عظیم بیکاری، اقتصادی، سیاست خارجی و… به نوع مواجه کاندیداتورها و خاصتا شروع کنندگان مناظره ها بر می خوریم، رد پای گفتمانی را به عینه خواهیم یافت.

شما کافی است به دو دوره اصلاحات ۷۶ و اصولگرایان ۸۴ رجوع کنید، و خواهید یافت که چه اثری از خود باقی بر جای نهادند. تولید ادبیات ترقی خواهانه و یا ادبیات داش آکُلی (آب رو اونجایی می ریزند که می سوزه!، یا ممه رو لولو برد- احمدی نژاد) همگی نشان از نقش محوری گفتمان های فکری و سیاسی دارد!.در همین حین تولید شعارهای انتخاباتی همانند بد و بدتر نشان از سیطره گفتمانی دارد که اکثر امور را از زوایه توطئه محوری و ساختن دشمن فرضی قرار داده و مراد خود را طلب می کند!.

در حالی که شعاری همچو امید با عطف به ظهور لیست های امید در انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی و امروزه شورای اسلامی شهر و روستا، نشان از برگشت آرامش و امید به متن جامعه را دارد!.بنابراین امروزه باید از تز ترقی خواهانه (امید و ناامیدی) در برابر (بد و بدتر) چه در سطح کلان دو جبهه اصلاح طلبی و اصولگرایی استمداد جست و ذره ای ناامیدی را که خواهان برگشت دوباره هست، را با امیدی دوچندان از میان زدود.

چرا که امید در ذره ذره جان توست
اگر که باور داشته باشی!

هادی حزباوی