ترسِ آگاهی سیاسی و عدم کنشگری مثبت!

در ترس معمولی ما می دانیم که از چه می ترسیم و موجودی معین ما را ترسان و پریشان می کند، اما ترس آگاهی مفهومی تشویش برانگیز نیست، بلکه برعکس قرین نوعی آرامش است.ترس آگاهی البته بدان معنی است که کسی از چیزی می ترسد!به هر روی ترس هرگونه که باشد، ترس از چیزی است. اما در ترس آگاهی نه تنها آنچه از آن خوف داریم نامعّین است، بلکه تعّین آن ذاتاً ممکن نیست و یا احتمال شناخت آن خیلی کم است!

در این حال خود ما و جمله چیزها در گنگی و بی تفاوتی فرو می رویم. اما این بی تفاوتی صرفاً به مفهوم ناپدیدی نیست، بلکه در همین پس نشینی، چیزها و امور به سوی ما رو می کنند.و بدین سان ترس آگاهی، عدم را بر ما عیان می کند!اما هنگامی که این ترس آگاهی در وادی سیاست بر ما چنگ بزند، دچار عدم خروجی مثبتی در فعالیت هایمان می شویم. چرا که این ترسِ آگاهی سیاسی بر خلاف ترس سیاسی( خوف مواجهه با امنیت ملی و سیستم سرکوبگری نظامها)، کنشگران را ابتدا به ساکن با فاجعه و مشکل روبرو نمی سازد، بلکه قرین نوعی آرامش می باشد.و این آرامش هم نشان از عدم تعّین و تشخیص عاملان و برنامه ریزان پس پرده نشینان سیاست متروپلیست ها است!

اما کنشگرانی که به آگاهی سیاسی هدایت شوند، خواهند یافت که تولید ترسِ آگاهی سیاسی خود یکی از عوامل برقراری سیستم های سیاسی است که خود این امر هم متولیانی در سیستم های حکومتی دارد. که با عدم تشخیص مناسب این پدیده (تولید ترسِ آگاهی سیاسی) توسط کنشگران، آنان را در جایگیری و اتخاذ مواضع نامناسب سیاسی رهنمون می سازد! تا سیستم و ایادی پشت پرده آن، این کنشگران را با خود همراه و همگام سازد. آنگونه که امروزه برخی از کنشگران پروژه گذار از فلان شخص و فلان گفتمان و جریان را سر می دهند!به هر روی ترسِ آگاهی سیاسی امروز ما را به عدم کنشگری مثبت گرفتار ساخته و تا مادامی که برای برونرفت از این معضل با آگاهی بخشی و آگاهی محوری نتوانیم براین مسئله فایق بیایم، نمی توانیم بر غول لویاتانی حکومتها و دست اندرکاران آن تاثیری بگذاریم، تا چه رسد به پاسخگو کردن و عاقل ساختن دولت ها!

هادی حزباوی