قرار ملاقات در داروخانه

دکتر فاضل خمیسی : در اقتصاد اصلی است که می‌گوید : «عرضه تابعی از تقاضاست» ، یعنی تا تقاضایی نباشد عرضه ای رخ نمیدهد ، تقاضاها را نیز به دو گروه ضروری و غیر ضرورتقسیم کرده که الویت بخشی آنها براساس این دو واژه به خوبی مشخص و در جوامع مختلف تقریباً مشابه هم هستند .اینرا گفتم که فقط به این بپردازم آیا متوجه شده اید که تعداد«داروخانه ها» در این سه الی چهار سال به بیش از چندین برابر رسیده و نکته ی موضوع اینست که تقریباً همگی آنها مملو از مشتریند.حالا دیگر تعداد داروخانه ها در حال پیشی گرفتن از بقیه مشاغل و صنوف است، و این سبقت گیری نشانه ی خوبی برای اجتماع نیست !

وقتی کار گُل فروش و رستوران و کافه و لوازم منزل کساد، و شغل دارو فروش رونق پیدا کند ، این زنگ هشداری سخت برای نگرانی از سلامت اجتماع است.باید این سؤال دردناک و واقعی را پرسید ، چه شده که آمار بیماران در این مدت کوتاه اینچنین رشدی صعودی و چند برابری پیدا کرده اند؟مگر نه اینست که ؛عقل سالم در بدن سالم است ؛ پس برای مردمی که عقل وجسم شان بیمار است چگونه انتظار داریم جامعه ای پویا و سرزنده بسازیم.

بسیاری مواقع ، دیدارها و احوالپرسی های تصادفی بجای اینکه در پارک و رستوران و کتابخانه و اینگونه جاها واقع شود در داروخانه ها رُخ می دهد! و واژه ی ؛«بد نباشه» کم کم در حال تسخیر تمام واژه گان های دید و بازدید و احوالپرسی است!!

در یک پژوهش میدانی آمارها نشان میدهد ثروتمندان کمتر از فقیران بیمار ، و دوره ی درمان آنها کوتاهتر و با رنج کمتری بهبود می یابند ، اما بیماری برای فقراء به جز رنج و درد ،عواقب اقتصادی و خانوادگی بسیار هزینه بری از قبیل اخراج از شغل تا متلاشی شدن خانواده تا ترک تحصیل فرزندان داشته و چه بسا بیماری پدر یا مادر در اینگونه خانواده ها خط پایان یک زندگی مشترک یا انتهای آینده غم انگیز فرزندان است.

بنظر میرسد حالا زمان در نظر گرفتن «یارانه دارو و درمان» در کنار «یارانه معیشتی» یک ضرورت انکار ناپذیر برای قشر محروم اجتماع و برنامه ریزی برای چگونگی مدیریت آن باید از اولویت های بودجه ریزی کشور مد نظر قرار گیرد .

لازم نیست مسوولین برنامه ریز، برای بررسی «واقع اجتماع» راه دوری رفته یا با تشکیل سمپوزیوم و همایش روحیات و نبض جامعه را درک کنند ، آنها کافیست دو ساعت وقت گذاشته کنار گیشه ی تحویل دارو و صندوق پرداخت یکی از داروخانه های مرکز شهر متوقف شده و به جیب های خالی و چشمان گریان و مضطرب و ناچاری مراجعین نظر افکنده ، همه چی دستشان میآید.. و اگر ناهار یا شام آنروزشان تلخ شد ! ما به روزی بهتر امیدوار خواهیم شد…