نوای نوستالژیک “ابوکارون” و بازخوانی نوحه شب هفتم در ملاثانی

نعیم حمیدی : شب گذشته (دوشنبه ۳۱ مردادماه ) به مناسبت سالروز شهادت امام سجاد علیه السلام فرصتی پیش آمد تا در یکی از مجالس سوگواری و عزاداری دهه سوم محرم ، در منزل پدری شرکت کنم و در جمع همسایگان و اهالی ملاثانی باشم

اول روضه خوانی سید محمود حسینی و حکایت زیبای او از قیام زید ابن زین العابدین را با گوش جان شنیدیم که با خواندن ابیاتی سوزناک در رثای سید و سالار شهیدان پایان یافت . بد نیست در اینجا به این نکته اشاره کنم ، سید محمود حسینی معلم بازنشسته و البته به “بهلول” ملاثانی مشهور است که مجالست با وی بسیار دلنشین و خاطره انگیز می باشد

بعد از پایان منبر گفتند ، ابوکارون می خواهد نوحه بخواند و مشارکتی در مجلس داشته باشد، برای من لحظه خاطره انگیر و فرصت مغتنمی بود تا پس از سال های دهه ۶۰ و ۷۰ اینک دوباره نوای نوستالژیک *عبدالزهرا حمیدی* نوحه خوان پرآوازه مسجد صاحب الزمان عج و موکب بعد از ظهر تاسوعا و صبح روز دهم ملاثانی و البته پیر غلام هم دوره و هم سبک سالم صافی را بشنونم و سینه بزنم

گرچه سن ابوکارون از مرز ۶۰ سالگی گذشته و اندکی صدای او لرزان شده اما همچنان مسلط و بخوبی مصرع قصیده را با نفس تنظیم و نوحه بیادماندنی “وا ویلی علی العباس” که خاطره شب هفتم محرم را در یادها زنده کرد از بَر دارد.

تا ابوکارون نوحه را آغاز کرد ناخودآگاه همه کسانی که در آن مجلس مختصر حضور داشتند ، از جا برخاسته و گرداگرد او را گرفته و با سبک “دگه و نص” همراهی و به سینه زنی پرداختند .گویا برای همه شرکت کنندگان، گذشته بازخوانی و فضای مسجد صاحب الزمان در شب هفتم پس از منبر شیخ ملایابر ساعدی منش مجسم شد. آنقدر غرق گذشته شدیم حتی نمی دانستیم با چه ولعی سینه زدیم و چگونه با صدای بلند مطلع نوحه را تکرار و فریاد کردیم. دوست داشتیم عبدالزهرا حمیدی بیشتر بخواند اما گذشت ساعت از نیمه شب و لرزش صدا مانع از استمرار مجلس شد اما وعده دادند تا شب های آینده ابوکارون دوباره بخواند و صدای گرم او در شهر ملاثانی طنین انداز شود

ذکر این نکته برای مخاطبان عزیز خالی از لطف نیست که در ملاثانی قدیم ،پیش از انقلاب اسلامی و تقریبا” تا حدود چهار الی پنج سال بعد از آن معمولا نوحه خوانی ها در مساجد بر عهده صاحبان منبر و روضه خوانان بود. سبک سینه زنی در قالب نمط معروف ” دگه و نص ” انجام می شد. سرشناس ترین دارندگان این سبک حاج ملایابر ساعدی منش بود. محرم سال ۱۳۶۵ برای اولین بار در ایام عاشورا جوانی بنام عبدالزهرا حمیدی با اجرای نوحه خوانی به سبک جدید بعد از اتمام منبر شیخ یابر در مسجد صاحب الزمان (عج) توجه همگان بویژه جوانان تحول خواه در سبک سینه زنی مرسوم را به خود جلب کرد . در آن دوره جوانان لشکرآباد با نوحه خوانی سالم صافی به تقلید از بوشهری ها سبک زنجیری عربی (چلاب) را برای نخستین بار در اهواز اجرا کرده بودند .

ابو کارون نیز با خواندن نوحه معروف سالم صافی ” یا شمعه اعیون الدین یا جوهره وجدانه ” توانست این سبک و سیاق را در ملاثانی پیاده کند . هنگامی که ابوکارون اولین نوحه را با صدای جذاب و گرم خواند،کار ریبای او مثل یک بمب در روستای بزرگ آنروز ملاثانی غوغا برپا کرد و خبر آن در همه جا پیچید. شب های محرم پس از پایان روضه ملایابر در فضای مسجد صاحب الزمان جای سوزن انداختن نبود بطوریکه در سال های بعد علاوه بر صحن و سرای مسجد ، خیابان های اطراف نیز مملو از جمعیت جوانان عزادار می شد