مسابقه ی مضیف ها

دکتر فاضل خمیسی : چندین بار تاکنون خواسته ام، به مسابقه ای که تناسبی با وضعیت اجتماعی و عصری ندارد، بپردازم اما هر بار به دلیلی منصرف شدم، یک نوع خود سانسوری با فوبیای اجتماعی!

اما…با دیدن کلیپ هایی در فضای مجازی از مضیف ها ( سالن پذیرایی) چند ده متری که با انواع مبلمان و لوستر و قالی و قالیچه تزئین و برای آنها هزینه های میلیاردی شده و به نوعی بعنوان سالن تشریفات و ملاقاتهای عمومی! معرفی میشوند، نگارش در این خصوص را یک ضرورت دانسته و بصورت اختصاری به آن اشاره دارم.

تا اینجای کار مسأله ی خاصی نیست، عده ای با هزینه ی شخصی اقدام به ساخت مضیف های تجملی شخصی و حتی فامیلی مینمایند که غرض و هدف به نیت آنان مربوط میشود ، اما این «موضوع» زمانی رنگ آسیب بخود میگیرد که تبدیل به یک مسابقه بین افراد و گروههای مختلف انسانی در حوزه ی سنت (طوایف) ، شده و هر طایفه ای سعی میکند مضیفی فراخ تر و پُرهزینه تری ساخته و با مضیفش، بزرگی و قدرت خود را به رُخ بکشاند!

مسابقه ی باطلی که در حال نسج گیری است که اگر مورد نقد سازنده قرار نگیرد میرود آسیبی دیگر بر آسیب گروههای انسانی و سنتی بیافزاید!

راستش را بخواهید در طایفه ای که مدرسه اش ویران ، جوانانش بیکار و سالمندانش بیمار هستند ، اولویت نه تنها مضیف سازی نیست بلکه توجه وهزینه کرد باید ارتقاء علمی و فرهنگی و سلامت مردم آن روستا یا قبیله باشد

هر چند بسیاری از متمولینی که اقدام به ساخت اینچنین مضیف هایی می کنند دارای نیت سلیم و پاکی هستند اما ضرورت دارد نخبگان اجتماعی و فرهنگی وارد این موضوع شده و اولویت سازی را برای پیشرفت، گوشزد و اعلام کنند.

از گذشته های دور و از دوران پیامبر اسلام(ص) مسجد به جز کارکرد عبادی، محلی برای رفع و رجوع مشکلات اجتماعی و تبادل نظر بوده و با عنایت به اینکه تقریباً در هر روستا و محلی مسجدی وجود دارد، پیشنهاد دارد نشست و برخاست ها و دیدارهای عمومی در مساجد طرح ریزی ، و چنانچه فرد خیر و متمولی میخواهد نام طایفه و خانواده اش را بزرگ بشمارد میتواند با هزینه نمودن در تحصیل کودکان و نوجوانان همان قبیله و یا اقدامات بشردوستانه و خداپسندانه در منفعت عامه نام نیکی از خود به یادگار بگذارد..

چه خوب می شد روزی به جای ، کلیپ هزاران نفری تشییع کنندگان جنازه ها و فیلم مضیف های آنچنانی ، تصاویر موفقیت نوجوانان و جوانانمان را در عرصه های علمی و فرهنگی و اقتصادی دست به دست می کردیم و حواسمان باشد: «برنده ی بازنده ای نباشیم»…