عـدد پـی….

دکتر فاضل خمیسی : اینکه معلمان خود در گرامیداشت شغلشان بنویسند کار ِپسندیده ای نیست! اما حتماً در هنجارهای اجتماعی خلل یا فاجعه ای رُخ داده که معلمان بزرگداشت مقام خویش را به جامعه یادآور میشوند.

مقایسه ی سختی نیست! کافیست بین احترام و جایگاه معلّم در جوامع پرداخت و رابطه ی نوع نگاه به این شغل را با پیشرفت یک کشور سنجید. جامعه ی درجا زده و بی آینده اجتماعی است که عزت مداری را از معلمانش بگیرد، بی توجهی به مقام معلّم یک خودزنی ناهشیارانه است که صدای رسواییش را «فرداها» خواهند شنید.نمیدانم چی شد وقتی میخواستم از معلمی بگویم، عددِ«پی» به سراغم آمد

همان عدد مرموزی که فقط حفظ کرده و در مساحت و محیط دایره استفاده میکردیم و تا همین چند وقت پیش نمیدانستم همه ساله در۱۴ مارس میلادی که گویا با تاریخ تولد انیشتین نیز مطابقت دارد، روز جهانی این عددِ بینهایت اعشار است. می گویند عدد«پی» گنگ است اما معجزه گر و اگر این عدد نبود بسیاری از پیشرفت های بشری حاصل نمی شدند.

برای گرامیداشت سالروزعددِ پی (۳.۱۴) بدلیل خدماتی که این عدد برای بشریت انجام داده چه سپاسگزاریها نشده و چه کیک هایی که بریده نمیشوند ، اما آنچه این عدد «گنگ»! را به صدا در میآورد و آنرا از ذهن به عمل مبدل میسازد «معلّـم» است. وقتی خدمات یک عدد که آنهم مکشوف معلّمی است اینچنین مورد ستایش و قدردانی قرار میگیرد و به آن معجزه میگویند پس چگونه است که مقام «معلّم» در این سرزمین در انبوهی از مشکلات و ندیدنها به محاق میرود…

ارزش گذاردن به «معلّم» تضمین سلامتی جامعه در ابعاد مختلف است. اینکه معلمانی با موهایی سفید و رخساری نگران برای حداقل معیشت مجبورند مرتب تجمع کرده و وعده بشنوند ، یک جای کار می لنگد ، برای حل مشکلات معلّمان لازم است از مسوولانی استفاده کرد که میفهمند «فـردا» چیست؟