میهمانی خدا!

دکتر لفته منصوری :فردا سحرگاهان، نسیم فرح‌بخش خدا خواهد وزید! خدا خوان رحمت و مغفرتش را گسترانده و آغوش به روی بندگانش خواهد گشود! سلمان فارسی محمدی می‌فرماید در آخرین روز ماه شعبان رسول خدا (ص) برای ما خطبه‌ی بهجت‌آور و سرورانگیزی می‌خواندند!

پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: «إنّ لِرَبِّکُم فی أیّامِ دَهرِکُم نَفَحاتٍ، فَتَعَرَّضُوا لَهُ لَعَلَّهُ أن یُصِیبَکُم نَفحَهٌ مِنها فلا تَشقَونَ بَعدَها أبدا»[۱]  همانا از سوى پروردگار شما در طول عمرتان نسیم‌هایى مى‌وزد ، پس خود را در معرض آن‌ها قرار دهید، باشد که نسیمى از آن نفحات به شما بوزد و زان پس هرگز به شقاوت نیفتید. در این باره حضرت مولانا می‌فرماید:

گفت پیغامبر که نفحت‌های حق / اندرین ایام می‌آرد سبق
گوش و هش دارید این اوقات را / در ربایید این چنین نفحات را
نفحه آمد مر شما را دید و رفت / هر که را می‌خواست جان بخشید و رفت
نفحه‌ی دیگر رسید آگاه باش / تا ازین هم وانمانی خواجه‌تاش[۲]

عبدالقدوس الانصاری شاعر عرب، ماه رمضان را امید جان‌های تشنه‌ی صلح می‌داند. از دیدگاه وی ماهی است؛ بلکه جویباری است که مردم از آن سیراب می‌شوند و روح‌ها همچون دسته‌های کبوتران بر گِرد آن می‌گردند؛ روح‌های سپیدی که تقوی آن را بالا می‌برد و روزه آن را صیقل می‌دهد:

رَمضانُ یا أملَ النُّفُوس / الظَّائماتِ إلی السَّلام
یا شَهرُ بل یا نَهرُ یَنهَلُ / مِن عُذوبتهِ الأَنامِ
طَافَت بِکَ الأرواحُ / سابِحهً کأَسرابِ الَحَمام
بیضٌ، یُجَلِّلُها التُّقی / نُوراً وَ یَصقلها الصِّیام

روزه از واجبات الهی و عبادات‌های بزرگ است که جسم انسان را به‌سوی سلامت و روح و روان را در مسیر تکامل و پرهیزگاری قرار می‌دهد. چه اصرار و اسراری در این عبادت بزرگ نهفته است؟ و این امساک و پرهیز برای چیست؟ آری روزه از جنس امساک است و نه تنها از خوردن و آشامیدن که امساک چشم و گوش و شهوت! و نه تنها برای مسلمانان که در آیین یهودیت این امساک از غروب آفتاب است تا غروب آفتاب روز بعد و در آیین مسیحیت از صبح است تا عصر.

آری حقیقت روزه پرهیز از گناه و هر کاری است که نفس انسان به آن علاقه دارد و او را از خدا دور می‌کند. راهی است برای رسیدن به مقام محمودی که خداوند پیامبران و امامانش را برای نشان دادن آن فرستاده است. راهی است برای ساختن جامعه‌ی با ایمان و سالم و پالوده از فقر مادی و معنوی که چون مدینه‌ی فاضله به آن مباهات کرد.

آیا در پس این ماه‌های رمضان، تغییر محسوسی در جامعه‌ی ما دیده می‌شود. آیا اخلاق اسلامی و نبوی و عدالت علوی  در جامعه‌ی ما رواج بیشتر یافته است؟ آیا فقر و تنگدستی؛ گرانی و بیکاری؛ مهاجرت و بی‌خانمانی؛ طلاق و فساد و هزاران مشکل که چون تارهای پیدا و ناپیدا به دست و پای جامعه پیچیده؛ کمتر شده است؟ ایکاش آنانی که قدرت دارند ماه رمضان را فرصت عبادت فردی تلقی نکنند! ایکاش که در این ماه قوای مقننه و قضائیه و مجریه تصمیم بگیرند که حال جامعه‌ی خود را بفهمند و خوب بفهمند! ایکاش در این ماه مبارک از سیاست‌ها و برنامه‌های غلط، امساک بورزند و مدیریت را از هر آنچه به ضرر مردم باشد، پاکیزه و منزه سازند.

خدایا این ضیافت را بر بندگان خودت مبارک بفرما و ما را در جمع میهمانانت قرار بده! خدایا به مسئولان، لیاقت و صداقت خدمت بی‌منت، به بندگانت عطا بفرما!

 

پانوشت:
[۱] – کنز العمّال: ۲۱۳۲۴.
[۲] – مولانا «مثنوی معنوی » دفتر اول» بخش ۹۸ – در بیان این حدیث کی ان لربکم فی ایام دهرکم نفحات الا فتعر ضوا لها.