شرف المکان بالمکین!

بی شک اعتبار هر جایگاهی برآمده از انسان هایی است که بدان تکیه می زنند، و این افراد هستند که به جایگاه ها اعتبار می بخشند نه بالعکس. اما چرا برداشتی  وارونه از این مساله رفته رفته دارد فرهنگ غالب مردم جامعه ما می شود؟ چرا مخاطب ما در صحبت هایمان مکان است نه مکین؟ […]

بی شک اعتبار هر جایگاهی برآمده از انسان هایی است که بدان تکیه می زنند، و این افراد هستند که به جایگاه ها اعتبار می بخشند نه بالعکس. اما چرا برداشتی  وارونه از این مساله رفته رفته دارد فرهنگ غالب مردم جامعه ما می شود؟ چرا مخاطب ما در صحبت هایمان مکان است نه مکین؟ چرا اگر احترامی میئگذاریم یا احترامی می شویم به واسطه مکان است نه مکین.چرا دیگر مکینِ شایسته کمیاب است؟چرا برخی مکین ها می خواهند به هر قیمت و ذلتی بمانند؟

اینها صرفا سوالاتی است که به ذهنم خطور کرده شاید پراکنده و بی نظم بیان شده باشند اما می توانند تنبهی برای نفس خفته ام باشند.متاسفانه امروزه در برخی مجالس شاهد رفتارهایی از برخی شخصیت‌ها هستیم که به هر نحو و هر ذلتی خواهان تصرف این مکان هستند.(شاید به زعم خودشان بخاطر اعتبار بیشتر وجلب توجه انضار عموم).

نکته : روز جمعه در مجلس ختم حاج سید غالب (که ایشان نیز در مجالس، تمام حرکات وسکناتشان مایه ی تعلیم و تنبه همگان بود) باصحنه ای مواجه شدم پر از پند و اندرز و از بزرگان چیزی جز این نیز انتظار نمی‌رود.وآن وقتی بود که شیخ عبدالله الحنش(مجدم)با هیبتی خاص ،برای قرائت فاتحه وارد مسجد شدند.ولی برخلاف انتظار، ایشان در همان کنار درب ورودی، جایی که معمولا میزبانان می‌نشینند، نشست.وجالبتر اینکه بعد از آن به طرز عجیبی همه شخصیتها وبزرگان برای ترحیب در کنار این بزرگوار نشستند،ودر واقع صدر مجلس عوض شد و شد همان جایی که شیخ عبدالله الحنش (مجدم)نشسته بود.با دیدن این صحنه ناخودآگاه یاد این سخن افتادم ، شرف المکان بالمکینباشد که مایه اندرزمان شود.

عباس علوانی

جمعه  ۹۸/۹/۲۲