وزارت سرگردان ،دولت امیدوار!

قاسم امیری : در حالی که حامیان دولت آغاز فرآیند بهبود روابط با عربستان را در بوق و کرنا کرده اند(و همه ما البته از این موضوع خوشحال هستیم) و به آن می بالند و در راس آنها کیهان با بی شرمی تمام از ماتم اصلاح طلبان می گوید بدون اینکه به فکر راهکاری برای احترام به خادمین حرمین شریفین از این به بعد باشد و خشاب پر از تنفرش دیگر تهی از فشنگ های خائن،وهابی،سلفی،گاو شیرده، نوکر بی چون و چرا و…. خواهد شد.
نگاهی به آنچه در چند روز گذشته رخ داده است نشان می دهد که دولت سرگردان و وزارت خارجه ضعیفش ، در همین توافقات اولیه که با میانجیگری چین به نتایج اولیه رسیده است نقش چندان پر رنگی ندارد و آقای شمخانی باید جاده ارتباطی عبداللهیان وزیر خارجه ای که خود باید در این مهم ،محور باشد را ایجاد نماید. رهبری با سپردن چنین مسئولیت خطیری در صدد استحصال بیشترین آورده برای ایران می باشد و به همین خاطر آقای شمخانی را با اهداف مختلفی انتخاب می کند.
آقای شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی است ‌‌و در این جایگاه حق رای ندارد اما از سوی رهبری نظام و به نمایندگی در آن شورا عضویت دارد و از همین منظر صاحب رای می شود. آقای شمخانی از سال ۹۲ و همزمان با ریاست جمهوری آقای روحانی در این شورا عضویت دارد و دبیر شوراست. هر چند در چنین جایگاهی نگاه ملی دارد اما منش اصلاح طلبانه آقای شمخانی بر کسی پوشیده نیست.

در موضوع اخیر (احیای روابط دیپلماتیک با عربستان)دولت و حامیانش علاوه بر مصادره کامل این رویداد خوش به نفع خویش و نادیده گرفتن تلاش های دبیر شورای امنیت ملی – به منظور جبران بخشی از سوء مدیریت ها و بی برنامگی های خود و خصوصا تورم افسارگسیخته و بازار بی در و پیکر ارز در چند ماه اخیر- برای آنکه از قافله عقب نمانند خبر از بهبود روابط با شیطان بزرگ دادند و خبر خوش مبادله زندانیان را بعنوان گام محکم و اولیه این رویداد اعلام کردند. خبری که بلافاصله از سوی مقامات آمریکایی تکذیب شد اما وزارت خارجه باز هم کوتاه نیامد و به نقل از سخنگوی این وزارتخانه ، بار دیگر بر این توافق مهم تاکید شد. استدلال آقای کنعانی مصاحبه ها و مقالاتی است که خود آمریکایی ها در چند ماه گذشته از خود برجای گذاشتند !!!
این دستپاچگی و سرگردانی در وزارت خارجه ، عملا وجهه وزارت خارجه را در نزد افکار عمومی خدشه دار خواهد کرد زیرا اگر واقعا توافقی صورت گرفته باشد دلیلی ندارد یک طرف توافق – که اتفاقا در سال‌های گذشته تلاش بیشتری در این زمینه داشته است – آنرا تکذیب کند. توافق در روابط خارجه معنا و مفهوم خاص خود را دارد و پروتکل های مرسوم ،تکذیب یک توافق انجام شده را هرگز نمی تواند تایید کند مگر آنکه به موجب همان توافق یکی از طرفین بند یا بندهایی را رعایت نکرده باشد که به موجب آن توافق نامه ، فسخ و بی اعتبار شدن توافق را در پی خواهد داشت.