داستان تکراری ؛ نیروگاه رامین، مازوت و آلایندگی، و دیگر هیچ

علیرضا عامری : یکی از وظایف مهم صنایع (به خصوص صنایع آلاینده) توجه ویزه به تامین بخشی از نیازهای شهرها و ساکنین پیرامون صنایع مذکور و بطور عمده، تامین نیازهای زیرساختی، اجتماعی و از همه مهمتر، جبران حداقلی آسیبهایی است که بعلت مجاورت صنایع با آن شهرها، حادث میشود. اینها بخشی از وظایف اجتماعی صنایع در قبال مردم و محیط زیست، فارغ از وظایف الزامی ناشی از آلایندگی محیطی و تبعات کوتاه مدت و بلند مدت آن بر سلامت و جان ساکنین آن مناطق است. لذا قانونگذار طبق تبصره ۱ ماده ۳۸ قانون مالیات بر ارزش افزوده، مقدار حداقلی برای الزام صنایع به هزینه کرد در قبال این موضوع نموده است.

بنابراین صنایع مختلف در برنامه های خود و در حوزه مسئولیتهای اجتماعی خود نسبت به محیط پیرامون، می بایست دارای پیوستهای فرهنگی، اجتماعی و محیط زیستی باشند. این یعنی، عملا صنایع تعهد مسئولیت اجتماعی داشته و نسبت به بحرانها و مسائل اجتماعی، باید خود را مسئول دانسته و بخشی از ظرفیتهای خود را در این مسیر به کار گیرند.

این بایدها، متاسفانه در اغلب صنایع بطور عام و در نیروگاه رامین بطور خاص مورد توجه نبوده و کما بیش مشاهده میگردد نه تنها مسئولیتهای مدنی (اعم از جذب نیروی بومی، موضوعات فرهنگی، ورزشی، اجتماعی و زیست محیطی) در این نیروگاه مورد توجه قرار نمیگیرد بلکه به انحاء مختلف تلاش میشود تا حق آلایندگی مصوب نیز به طریقی، پرداخت نشده یا به هر دلیلی با حداقل مقدار ممکن و با اطاله زمان اتفاق بیفتد.

در سال ۹۴ و با طرح دعوی مدیر کل وقت حفاظت محیط زیست خوزستان خواستار توقف آلودگی هوا در نیروگاه رامین بعلت استفاده از سوخت (مازوت) شد. نیروگاهی که از ۶ واحد آن، ۴ واحد از مازوت به عنوان سوخت استفاده میکرد و بدین ترتیب حجم زیادی از آلودگی وارد هوا و محیط زیست میشد. استفاده از مازوت، علی رغم وعده های بسیار، هیچگاه از چرخه سوخت نیروگاه رامین حذف نشد.

این، پایان داستان نبود، در آذر ۱۴۰۱ و پیرو تصمیم دولت سیزدهم برای جلوگیری از افت فشار گاز خانگی در کشور و بخصوص در مناطق سردسیر، طرح جایگزینی و تزریق مازوت به نیروگاههای کشور ابلاغ شد، و نیروگاه رامین در ویس، بر خلاف همه ممنوعیتهای زیست محیطی، از مازوت بعنوان یک سوخت فسیلی بسیار آلاینده استفاده مجدد نمود.

با همه این تفاسیر، و همه آن بلایایی که بر مردم تحمیل میشود، متأسفانه نیروگاه رامین و وزارت نیرو هیچگونه اقدام عملی برای پرداخت حق آلایندگی مصوب برنامه ششم توسعه و بودجه سالانه کشور به روستاها و شهرهای شهرستان باوی انجام نداده و همانگونه که قبلا اشاره شد در حوزه عمل به وظایف ذاتی و مسئولیتهای اجتماعی بویژه در حوزه های زیست محیطی، ورزشی، فرهنگی و جذب، بکارگیری و استخدام نیروهای بومی با قصور و ابهامات بسیاری مواجه است، و میطلبد مسئولین استانی، و در گام اول فرماندار، دادستان، شورای تامین و اعضای شوراهای شهر، توجه بیش از پیش به این امر مهم داشته و با پیگیری مستمر و جدی، تلاش نمایند تا حداقل حقوق عامه مردم، بدون هیچگونه تسامح و تساهلی، و صرفا حسب قانون مصوب از صنایع مختلف منطقه و بویژه نیروگاه رامین مطالبه، اخذ و در راستای رفع محرومیتها و افزایش ظرفیتها بکار گیری شود.

علیرضا عامری
۲۸ دی ۱۴۰۱

پ ن: در مفاد تبصره «۱» ماده (۳۸) قانون مالیات بر ارزش‌افزوده مقرر شده است که واحدهای تولیدی آلاینده محیط زیست که استانداردها و ضوابط حفاظت از محیط زیست را رعایت نمی‌کنند، طبق تشخیص و اعلام سازمان حفاظت محیط زیست، همچنین پالایشگاه‌های نفت و واحدهای پتروشیمی، علاوه‌بر مالیات و عوارض متعلق موضوع این قانون، مشمول پرداخت یک درصد (۱%) از قیمت فروش به‌عنوان عوارض آلایندگی می‌باشند.