وقایع روز دهم محرم الحرام سال ۶۱ ق

دکتر محمد امین میرعلایی : در روز دهم محرم سال ۶۱ هجری، امام حسین (ع) با یارانشان نماز صبح را به جماعت خواندند و سپس با آنها چنین سخن گفتند: « خدا به شهادت من و شما فرمان داده است. بر شما باد صبر و شکیبایی را پیشه خود سازید ». امام حسین (ع) در روز عاشورا زهیر بن قین را فرمانده راست سپاه و حبیب بن مظاهر را فرمانده چپ سپاه گماردند و پرچم را به دست برادرشان حضرت عباس (ع) سپردند.

گرچه سپاه دشمن به خیمه ها نزدیک می شد ولی حضرت فرمان تیراندازی ندادند؛ چون می فرمودند که دوست ندارم آغاز گر جنگ با این گروه باشم. عمربن سعد تیر را بر کمان نهاد و به سوی یاران امام (ع) انداخت و گفت: گواه باشید که اول کسی بودم که به سوی لشکر حسین تیر انداختم. سپس سپاهیان عمربن سعد تیر بر کمان نهاده و از هر طرف یاران امام حسین (ع) را نشانه گرفتند. امام (ع) فرمودند: « یاران من بپا خیزید و به سوی شهادت بشتابید. خدا شما را بیامرزد ».

در حمله اول بالغ بر ۴۰ تن شهید شدند و سپس یاران باقیمانده هر کدام به نوبت به تنهایی به میدان رزم شتافته و به شهادت می رسیدند. هنگام نماز ظهر، امام بدون توجه به تیرهاى دشمن به نماز ایستاد، عمرو بن قرظه به اتفاق چند تن از اصحاب امام در پیش روى امام ایستادند و سینه خود را سپر ساختند تا نماز امام به پایان برسد و بعد از آن نوبت به خاندان بنی هاشم رسید و آنها نیز شربت شهادت را نوشیدند. امام حسین (ع) که یکه و تنها مانده بودند، نگاهی به اجساد مطهر شهدا نمودند و آنها را صدا می کردند.

حضرت برای وداع آخرین به سوی خیام رفتند. سپس در برابر دشمن قرار گرفتند و شجاعانه جنگیدند. دشمن از هر طرف ایشان را محاصره کرده بود، ناگهان تیری سه شعبه به قلب مبارک ایشان اصابت کرد و در حالیکه نشان یکصد و چند تیر و نیزه بر پیکرشان بود نقش بر زمین شدند و روح مبارکشان به ملکوت اعلی پیوست و آن هنگام بود که شیون زنان، کودکان و حتی فرشتگان الهی بلند شد.

پی نوشت:

۱. وقایع الایام، ج۵، ص۲۷.
۲. مقتل الحسین، خوارزمی، ج۱، ص۲۴۴.
۳. الارشاد، ج۲، ص۷۷ تا ۸۴.