دو دقیقه تا مُـــردن!

دکتر فاضل خمیسی: جهان یاد ندارد تاکنون اینچنین ترسیده و به یکباره تعطیل شود، نه از موشک و آسمانخراش و ماهواره کاری ساخته است ، نه از نظریه های فلسفی و سخنرانی های سیاسی !.همه منتظر خروجی آزمایشگاهها و کلینک هایی هستیم که گویا تلاششان تاکنون نیز ثمری نداشته است .امروز، جمعه هشتم فروردین ۹۹ وقتی که سخنگوی وزارت بهداشت از ابتلای روزانه قریب ۳۰۰۰ نفر به ویروس مرگ آور ویروس covid-19 خبر داد ، با یک حساب سرانگشتی ؛ یعنی هر دو دقیقه یکنفر ! یعنی با این روند تصاعدی باید منتظر شد که آمار مبتلایان با تیک، تاک ثانیه ها همراه و همگام شوند ، یعنی اینکه با این روند ، مرگ نزدیک و بجای زندگی، فلسفه ی مُردن در حال سیطره بر امور است.

حس ابتلا به این بیماری به همه ی ما حس مرگ میدهد و شاید بخاطر اینست که ترسیده و خویش را قرنطینه و روزی دهها بار دستانمان را با آب و صابون و هر بار بیش از ۲۰ ثانیه میشوریم !.اگرچه همه در آخر کار می میرند اما تغییر الگوی مُردن و احساس اینکه مرگ در اطرافمان پرسه میزند و شاید دوستی است که دستانش را لمس کرده ایم ،حس خوشایندی نیست.به لحاظ زیست شناختی مُردن چند ثانیه و بعضی اوقات بیشتر از چند دقیقه طول نمیکشد، فرایند آن معمولاً از یکی از اندامهای معیوب آغاز و سپس به سایر اعضا کشیده و کم کم تمام چراغ اتاق‌های زندگی خاموش میگردد . ترس از یکباره مُردن نیست ، بلکه از جان کندن طاقت فرسایی است که نجات یافتگان از «کرونا» آنرا بصورت وحشتناکی یاد میکنند.

هر چند انسان ها در میراث فرهنگی یا شرایط زندگی یکسان نیستند و تفاوت های عمیقی با هم دارند اما این ویروس باعث شده در درد و شرایط یکسانی زندگی را بدرود گفته و حداقل در این شرایط یکسان باشند ، اضافه بر این تدفین آنها نیز بسیار شبیه هم شده است ، قبل از این مناسک دفن و خاکسپاری نماد برخی اعتقادات و مورد مناقشه و اختلاف بود اما مثل اینکه قرار است تمام مرزها چه در زندگی ، چه هنگام مرگ و حتی خاکسپاری برداشته شود. شاید انسان پس از این فترت تعطیلی و محصور در بیماری میخواهد دوباره طلوع کند که در آن خدای احد ، واحد به تنهایی و بدون هیچ شریکی !! دوباره بپرستد.

خیلی ها امیدوارند پیش بینی خودآگاهانه مرگ قریب الوقوع در همه لایه های جامعه در آینده باعث دگرگونیهای اجتماعی و تغییر سبک زندگی گردد. شاید شمولیت این بیماری هر چند با هزینه کرد هزاران مرگ انسان‌ها همراه شده اما حذف قبیله های اعتقادی و ورود به عصر جهانشمولی یکی از دستاوردهای آن بشمار آید. هر چند برای انسانیت با آنهمه ادعا و برتری بهتر بود که تغییرات اجتماعی را خودساخت و براساس اراده انجام دهد اما بدلیل نخوت و زیاده خواهی باعث شد این تغییرات با هزینه های انسانی بیشمار که ناشی از بی کفایتی در مدیریت و خود خواهی ناشی میشود رقم بخورد .