بصمات شاعر – الحلقه الرابعه

عند قراءتنا للشعر من کل شاعر نجد الکثیر من المفردات تختص لصاحبها فحسب الا و هی البصمه.فتصون و تحتفظ على شعر الشاعر من الانتحال و السرقات و التغییرات.اذن لکل شاعر بصمه و شاهدنا للبصمات فی الشعر و المفردات هو *زامل ابو فاخر العبوداوی* الذی ینشد الأبیات التالی بموصولات الجُمَل فی مطلعها:

*اُخوی اللّی* رفع حِملی وشاله
او یخیّط کل فَتِگ لیّه وشاله
علیه الدّمع ما بطّل وشاله
اَنوحِ اعلِه کل صُبح او مِسیّه

*اُخوی الما حضرنی* ابخیر وبشر
عُونک ما اَگلَّه اَبد وبشر
ابمجلس ما اَحطَّه اویای وبشر
و لا شُوری اَقبلَه جِد نیّه

*اُخوی الما حضرنی* یوم شِدَّه
و لا یداوی جَرِح بالگلب شِدَّه
اُخوی الحَبِل وَصلَه اویای شِدَّه
و لا یسمع حچی الوشّات بیّه

*اُخوی الما* یِشیل اسلاح وِیهِد
اویاهِ اشلون یرضی الگلب وِیهِد
ابقرضه ما اَحِلِ احزام وِیهِد
اَذکر یوم روضعنا سویّه

*اُخوی اللّی یِجِد ویّای* ماچن
یومِ الچتّفانی العَدو ماچن
الف یا حیف ذاک الیوم ماچن
او یشوف اشلون یومَ اشگُف بدیّه

*اُخوی اللّی یِجِد ویّای* ویسیر
او یفکنی من سجین الظُّلم ویسیر
اشلون اخفی علِه اشوار ویسیر
او یوم الشَّگُف یمنی ایصیر لیّه؟!!!

*اُخوی الما یِجِد ویّای* وَیهِم
عساهُ بمرض قیس ایصیر ویهم
رِدّته اعیون لیّه ایصیر ویهم
شِلَع عینی الیمین او فِتِک بیّه

*اُخوی الما* یفید ابضیج ونفا
اِترکه او لا تحطّه ابشور ونفا
الرجل مو بس حلگ وعیون ونفا
عساهُ ایشیل ویشیّل خویّه

*اُخوی*! المِن شِلِت؛ مَنشَدِت: ونحط
بعید او هَم ثجیل الحِمِل ونحط
یوم افتَر علیّه السیل ونحط
حتی او بالفَزِع ما فِزَع لیّه

*اُخوی الما یِشِد ویّای* ویعین
عسی مصیوب وسط الگلب ویعین
ارید اللّی یشیل اویای ویعین
یزتنی او کلوکت عینه علیّه

*اُخوی اللّی* رفع حِملی وشاله
و لا خَیَّط فتگ ثوبی وشاله
اِتُرکَه اللّی سِمَع واشی وشاله
وِتُرکه الما سعی الویعه خویّه

*اُخوی الما یِجِد ویّای* ویسیل
سفیه او لا یهل الدَّمع ویسیل
الما ینشد علیّه بعد ویسیل
ولا یصَلّی مع الصّلّو علیّه

*اُخوی الما یِجِد ویّای* وَیهاب
اَعوفه او لو شمال ایصیر ویهاب
اریدِ اللّی ، دِرنِگ یِکُض ویهاب
او یِفَلشِ اجبال مو بس جبل لیّهّ

*اُخوی الما* ترکنی ابدار وحدی
اترکه اشلون؟!! وحده ایضُل وحدی؟!
هوّه السّیف ، هوّه الرمح وحدی
وَ حارِب بی ه، لو هدّو علیّه

*اُخوی الما* تبعنی ابخیر وبشَر
عُونک ما اَگلَّه بعد وبشر
اَجَدمِ الزّین برّایات وبشر
وَ جِدَّن وَاعتنی ابشوره علیّه

*اُخوی الما* جِذَب سیفه ولارای
اَبَد ما حُطَّهِ ابشوره ولارای
اَریدِ الیخبُط الصافی ولارای
شَطّه او مِن گُلَب ینخُبُط میّه

*اُخوی الما* یِحِن گلبه ولا رَف
و لا خَیَّط فَتِگ لَحَّد ولا رَف
سَدَّه ما اصیرنله لا رَف
و لاریده خَوِی، إیصیر لیّه