زنان عرب آبادانی “لالایی پسر” با اندوه بسیار می سرایند

معصومه جابری : زنان عرب آبادانی “لالایی پسر” با اندوه بسیار می سرایند. زنانی با استقامت وسرشار ازرنج زمانه که اصالت خود را نگه داشته اند .پوشاندن صورت زن عرب درتصویر به دلیل کرونا نیست، زنان عرب اصیل در هنگام عزا صورت خودرامی‌پوشانند وگاهی این پوشش به قدری ست که فقط چشم ها پیداست ،کسانی که عزیزان درجه ی یک خانواده ی خود را ازدست داده اند صورت خود را نیز عزا دار می‌کنند زنان با شِیله (شال مشکی زنان عرب )وگاهی حتی مرد ها هم با چفیه (شال مردانه ،مردان عرب ) دور سر وصورت خود را می‌پیچند .
در واقع این پوشش( شیله وعبا) به این معنی است که زن عرب عزا دار با حفظ نجابت ومتانت (همانطور که درتصویر مشخص است ) بدون اینکه شدت اندوهش باعث شود کنترل اعصاب خود را ازدست بدهد با کوبیدن برسینه ی خود اندکی از غم خود بکاهد ودر عزای عزیز از دست رفته اش چون کوه عزاداری کند.(چون کوه ؛برای همسر وپسرانش مایه ی افتخار باشد )
کسی که سینه می زند ازشدت اندوه نمی‌تواند اشکی بریزد .اما ترانه ی لالایی مادران عرب برای پسرها ، مادرعرب پسر خودرا رفیق خود می‌داند، پسر حامی مادر وصمیمی ترین دوست مادر است. مَحرم وعزیز مادر کسی ست که مادر لالایی هایش را عاشقانه می سروده واز بدو تولد میدانسته این شیر پسر، همه ی دارایی اش خواهد بود.

ترانه های لالایی پسر نه فقط برای خواباندن پسر ،بلکه هرزمان مادری دلتنگ پسرش می شود آن را با اندوه فراوان می‌خواند،گاهی مادری ازهرکسی دلتنگ شود ترانه ی “لالایی پسر” رامی خواند واشک می‌ریزد چون پسر را مرهم زخم ها ونزدیک ترین عزیزش می‌داند.درواقع ترانه ی لالایی درد و دل مادرانه است که با پسرش مَحرم ترین دوست خود می‌کند.لالایی زنان عرب دردودل کردن است.

وای برمادر عرب خوزستانی که پسر را ازدست بدهد…واینگونه است که با دیدن این مادر که باعبا وشیله صورتش را پوشانده و باترانه ی لالایی بر صورت وسینه خود می‌کوبد، کمتر کسی است قلبش به درد نیاید وصورتش خیس نگردد…

شاعرخوزستانی