قدر زندگی در ملاثانی را بدانید

دکتر لفته منصوری : نمی‌دانم چه قضاوتی راجع به عنوان این یادداشت خواهید کرد؟! شاید برخی از دوستان دهانه‌ی توپ انتقاد خود را به سمت این یادداشت نشانه گرفته باشند! اما این جمله‌ای است که ۳۰ سال پیش عبدالرضا رسولی نیا (مهامیدیان) در باره مقایسه وضعیت ملاثانی با زاهدان و در قالب یک توصیه برای من نوشته است:

«آقای منصوری! اگر در ملاثانی کمبود آب بود، کمبود برق بود و خیلی از این چیزها با همه‌ی مشکلات قدر این زندگی را بدانید. متأسفانه در زاهدان بچه‌ی ۷ ساله به جای اینکه به مدرسه برود عکس مبتذل، مواد مخدر می‌فروشد و بدتر از اینها معتاد است. لااقل در ملاثانی معتاد زیر ۲۵ سال خیلی کم است و یا اگر هست به جرئت می‌توان گفت کم است. خواهشی که از شما دارم چون شما در جلسات عمومی و غیره شرکت می‌کنید (مخصوصاً جلسه انجمن اسلامی) این مسائل را به مردم بازگو کنید»

نگاه من فارغ از مشکلات دیروز و امروز ملاثانی به نقش کنش‌گری اجتماعی، فرهنگی و دینی جوانان ملاثانی معطوف است. یک سرباز در ابتدای وظیفه‌ی مهم سربازی، در دیار غربت، در تنهایی خود، در هجوم همه‌ی حسرت‌ها و غربت‌ها و دل‌تنگی‌ها؛ دست از کنش‌گری اجتماعی نمی‌کشد، مقایسه می‌کند، ارزیابی می‌کند، برای مردمان شهر و دیارش دلسوزی می‌کند، پیشنهاد می‌دهد و انتظار پاسخ دارد، حس تعلق به موطن خویش در کلمات و جملاتش موج می‌زند.

یکی از ویژگی‌های مهم جوانان و نوجوانان آن روز ملاثانی روحیه فعال، پرانگیزه، پرسش‌گری و مطالبه‌گری در کلیه عرصه‌های فرهنگی، اجتماعی، عمرانی، آموزشی، دینی، سیاسی و … بوده است. به طوری که هر کدام از این جوانان در محیط‌های جدید چون پادگان نظامی، مرکز تربیت معلم، دانشگاه، شرکت، اداره و کارخانه روحیه‌ی خود را به دوستان و همکاران جدیدشان منتقل می‌کردند. اعتماد به نفس داشتند، به دوستان بزرگ‌تر از خودشان افتخار می‌ورزیدند، با شور و شوق از برنامه‌ها، موفقیت‌ها و پیشرفت‌های دیار خود صحبت می‌کردند. این روحیه موتور پیش‌ران توسعه ملاثانی بود. این روحیه سرمایه بزرگی در مساجد، مدارس، بسیج، انجمن اسلامی، میادین ورزشی، مضیف‌ها، اردوها، نشست و برخاست‌ها ایجاد کرده بود و همه جا این شور و شوق و نشاط را می‌دیدید.