از سوزِ رباب تا چنگِ دخترانِ کارون ؛ در سختی هم زندگی درجریان است

قاسم منصور آل کثیر :سالها پیش مردم این دیار در اوجِ سختی، حلب‌ها را تبدیل کردند به #رباب و آوازِ زندگی نواختند تا به زیستن ادامه دهند و زیستن خود را بیان کنند.آن موقع سوزِ رباب بود و صدای علوان. خواندند از سوز و راز و رویاها. اینبار پنجه‌های دخترانِ کارون فریاد می‌زنند که با همه‌ی مصائب و نیرنگ‌ها اما زندگی در جریان است. اکنون دختران دف نوازِ گروهِ ترنم به سرپرستی استاد سهیلا عنافجه بمناسبت عیدغدیر درکنار کارونِ بی‌رمق در این روزهای پرتلاطم، دف‌ها را گرم کرده و سازِ زندگی را با صدا و ترانه‌ی مانگارِ علی کارونی نواختند.

کمی درباره‌ی دف

از قدیم روایت شده “ذی جعل الشباب فی بلدتنا مذبذبا فی الحکم على النکاح فی المسجد هل هو سنه أم بدعه حدیث: «أعلنوا هذا النکاح واجعلوه فی المسجد واضربوا علیه بالدف»” به این معنی که حتی در مسجد خبرِ جشن عقد دونفر را با دف‌نوازی اعلام کنید.در ایران و خصوصا بین #کوردها دف‌نوازی رواج دارد. در بین مردم عرب #اهواز خصوصا #زنان_عرب دف‌نوازی در مجالس مولودی‌خوانی همچنان نواخته می‌شود.

رحمه محمد یاسین در مجله قافله نوشته است که دف یک ساز بسیار قدیمی و طبق یافته‌های باستان شناسی، از سال هزاره سوم قبل از میلاد، دف در تمدن #عیلام و #مصر نیز شناخته شده است و قدیمی‌ترین آثار آن در #بین_النهرین بوده و قدمت آن به ۲۶۵۰ سال قبل از میلاد باز می‌گردد.گفتنی است، در قدیم از پوست #آهو، #میش و #بز برای ساخت دف استفاده می‌شد. میخ‌های جداره‌ی دف از زنگوله‌های کوچک به نامِ #جلاجل که در عربی به آن #صنُج یا اصنوج گفته می‌شود.ریتم‌های دف نوازی نیز نام‌های جالبی دارد ازجمله قیام (حی الله)، غوثی، دائم، حدادی، سقزی ودائم کند و تند.مید به استمرار و سرزندگیِ گروهِ ترنم.