رمضان در آیینه رهنمودهای امام خامنه ای

حضرت آیت الله خامنه ای با تاکید بر حداکثر بهره بردن از ماه مبارک رمضان اظهار داشتند: اگر از این فرصت و این ساعت ها استفاده نکردیم؛ روزی برای ما مایه حسرت خواهد شد. ما احتیاج داریم به این که از این ساعات، از این روزها و شب های پربرکت حداکثر بهره را ببریم؛ با […]

حضرت آیت الله خامنه ای با تاکید بر حداکثر بهره بردن از ماه مبارک رمضان اظهار داشتند: اگر از این فرصت و این ساعت ها استفاده نکردیم؛ روزی برای ما مایه حسرت خواهد شد.

81218627-5791249

ما احتیاج داریم به این که از این ساعات، از این روزها و شب های پربرکت حداکثر بهره را ببریم؛ با تقویت رابطه قلبی خودمان با عالم معنا، با عالم غیب، با ابتهال و تضرع و خشوع در مقابل رب الارباب، و با استحکام پیوند ولایت خودمان با اهل بیت (علیهم السلام) و این خاندان مکرم. این اساس همه کارهای نیکی است که می تواند از یک انسان مومن و کوشنده در راه حق سر بزند.

اگر از این ساعات استفاده نکردیم، از این فرصت استفاده نکردیم، روزی برای ما مایه حسرت خواهد شد؛ «و انذرهم یوم الحسره اذ قضی الامر و هم فی غفله و هم لا یومنون» ( سوره مریم آیه39) در میانه غفلت و ناباوری، این فرصت ها از دست می رود و در آن روزی که هر ساعت ما، هر دقیقه ما، هر حرکت ما، هر کلمه حرف ما حسابی دارد و محاسبه ای پای آن هست، این غفلت مایه حسرت خواهد شد.

آنگاه وقت هم دیگر گذشته است؛ «اذ قضی الأمر» کار از کار گذشته است؛ آن روزی که ما متوجه بشویم، ملتفت بشویم.

مرحوم آقای میرزا جواد آقای ملکی (رضوان اللّه علیه) در کتاب شریف «مراقبات» شان یک جمله ای به مناسبت ساعت لیله القدر دارند، که من یادداشت کردم؛ البته این مربوط به همیشه است، اما ایشان به این مناسبت فرموده اند.

اگر غفلت کنیم، این فرصت ها را تضییع کنیم، از دست بدهیم، وقتی روز قیامت می شود و اعمال انسان ها را حاضر می کنند و صورت ملکوتی اعمال ما در آنجا حضور می یابد، شما نگاه می کنید، می بینید همین عملی که می توانستید انجام بدهید و ندادید، این کلمه حرفی که می شد بزنید که در آن خیر مردمی بود و نزدید، این قدمی که می شد بردارید که کسان مستحقی از آن منتفع می شدند و برنداشتید، این کار کوچک، به وسیله کسانی انجام شده است؛ عده ای تلاش کردند؛ جد و جهد کردند و چه ثواب عظیمی خدای متعال آن روز به آنها می دهد.

ما در آن روز از آن ثواب محرومیم. وقتی انسان مشاهده می کند دیگری که این عمل را انجام داد، این کار خیر را انجام داد، این قدم را برداشت، این عمل عبادی را انجام داد، به چه دستاورد عظیمی در آن روزی که همه محتاجند، دست پیدا کرده است، ایشان (ملکی تبریزی) می فرماید «ابتلیت بحسرة یوم الحسرة»؛ اینجاست که انسان دچار حسرت می شود؛ چه حسرتی! که ای کاش این کار را من انجام داده بودم، این قدم را برمی داشتم، این حرف را زده بودم، این کار را یا این حرف را ترک می کردم.

بعد ایشان می فرمایند که حسرت «یوم الحسرة» مثل حسرت های معمولی نیست. انسان در دنیا هم گاهی اگر یک کاری را بکند، دستاوردی خواهد داشت؛ نمی کند، بعد دچار حسرت و ندامت می شود. اما این کجا و آن کجا؟

ایشان می فرمایند این حسرت آنقدر سخت است، آنقدر دردآور است که در مقابل آن، آتش جهنم کوچک است. به تعبیری، حسرت مثل سرب گداخته در درون انسان سرازیر می شود.