میلاد خجسته باب الحوائج ،امام محمد جواد (ع) مبارکباد

در دهم رجب سال 195 هجرى جهان به نور قدوم امام جواد علیه السلام منور گشت. امام هشتم طبق سنت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و پدرانش در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت.آن حضرت آن شب را تا به صبح در کنار گهواره فرزندش بود و با او نجوا مى‏‌کرد و اسرار الهى و علوم غیبى را به او تعلیم مى‏‌داد.امام هشتمِ شیعیان، نام مولودش را به نام جدش رسول الله «محمد» گذاشت.

کُنیه آن حضرت «ابوجعفر» است، و چون در نام و کنیه با پیشواى پنجم «امام محمد باقر علیه السلام» مشترک بود، نزد مورخان و محدّثان به «ابوجعفر ثانى» مشهور گشت. کنیه دیگر (و غیر مشهور) آن حضرت «ابو­على» است که به مناسبت فرزند گرانقدرش «على النقى» بر آن حضرت گذاشته بودند.در کتاب‌هاى تاریخ و حدیث لقب‌هاى زیادى براى پیشواى نهم علیه السلام ذکر شده است، از جمله: «تقى»، «جواد»، «مرضى»، «متوکّل»، «متّقى»، «زکىّ»، «منتجب»، «مرتضى»، «قانع»، «عالم ربانى»، «رضى»، «مختار»، «صادق»، «صابر» و «فاضل» آن حضرت را «قُرَّةُ عَیْنِ المُومنین» و «غَیْظُ المُلْحِدین» و «النُورُ الساطِعْ» نیز مى‏‌گفتند.

ایشان در میان‏ شیعیان و اهل سنت به لقب «بابُ المُراد» مشهور بود، زیرا حاجت‌هاى مردم را بسیار برآورده مى‏‌ساخت و کرامت‌هاى بى‏‌شمارى از آن حضرت دیده شده و کسى به او توسل نمى‏‌جست جز آن که او را کمک مى‌‏کرد. ولى مشهورترین لقب‌هاى امام نهم علیه السلام «تقى» و «جواد» است.هر یک از این القاب براى امام علیه السلام بیانگر ویژگی‌هاى اخلاقى و روحى، برجستگی‌هاى معنوى و رفتارى و فضایل و کمالات نفسانى است که آن حضرت را از دیگران ممتاز مى‏‌ساخته است. آن حضرت باتقواترین فردِ اهل زمان خود بود و در جود و سخاوت نظیر نداشت. فضائل و مکارم اخلاقى امام جواد علیه السلام به گونه‏‌اى بود که همگان حتى مخالفان و دشمنان بدان اعتراف کرده و با دیدن آن خصال برجسته ناخودآگاه مجذوب آن وجود الهى شده، زبان به مدح و ستایشش مى‏‌گشودند.ولادت نور چشم شیعیان را به پیشگاه حضرت ولی عصر (عجّل الله تعالی فرجه و شریف) تبریک و تهنیت می‌گوییم.

پیشوای اهل ایمان مرکز تقوا تقی                      مقتدای اهل ایقان کعبه دل هاستی
با شکوه مرتضی فرزند دلبند رضا                       قرة العین نبی نور دل زهراستی