هادی هیالی ؛ راوی رنج دشواری جنوب – ۱

قاسم مزرعه فرد :ادبیات هر کشوری را معمولا با نام همان کشور می خوانند اما ملت ها یا قومیت های مختلف ساکن آن کشورها نیز به نوبه خود ادبیات خاص خود را دارند؛ ادبیاتی برخاسته از متن و و بطن همان ملت که چارچوب آن را عناصری از فرهنگ، جغرافیا و تاریخ آن منطقه و […]

قاسم مزرعه فرد :ادبیات هر کشوری را معمولا با نام همان کشور می خوانند اما ملت ها یا قومیت های مختلف ساکن آن کشورها نیز به نوبه خود ادبیات خاص خود را دارند؛ ادبیاتی برخاسته از متن و و بطن همان ملت که چارچوب آن را عناصری از فرهنگ، جغرافیا و تاریخ آن منطقه و آن قوم تشکیل می دهند. این نوع ادبیات را ادبیات اقوام و اخیرا جهت تمایز از ادبیات مرکز، حتی ادبیات پیرامون هم نامیده اند.

مقدمه کوتاه فوق بهانه ای بود تا نیم نگاهی به هادی هیالی و داستان هایش داشته باشیم که به دلایلی بسیار شاید در این دایره و حیطه قابل تعریف و توصیف باشد. نویسنده ای که در دهه اخیر به یکی از تاثیر گذارترین راویان عرب فارسی نویس تبدیل گشته و آثارش شهرتی فرا قومی و فرا اهوازی یافته اند تا جایی که خیلی سریع کتاب هایش در بین آثار برگزیده سالیان اخیر جای گرفتند؛ قرار گرفتن کتاب ” گنطره ” در فهرست نهایی رمان های راه یافته بخش ویژه جایزه مهرگان ادب و نیز کثرت مطالبی که در تعریف و نقد و بررسی دو اثر اخیرش در نشریات معتبر منتشر شده اند گواهی و شاهد بزرگی بر این ادعاست.
چنین موقعیت و جایگاهی برای هیالی پیش تر و برای چندین دهه تنها در اختیار عدنان غریفی و قاضی ربیحاوی بود با این تفاوت که این شهرت ادبی و سیر داستان نویسی هیالی تنها در عرض کمتر از یک دهه حاصل شد.

اولین اثر وی با عنوان ” مها و چند داستان دیگر ” که شامل شش داستان کوتاه بود در سال ۹۳ و واپسین اثرش که رمانی بلند و ” بنویس حاتم بخوان حته ” عنوان گرفته به سال پیش برمی گردد.

موضوعات هر پنج اثری که تاکنون از هیالی به زیر چاپ رفته اند به ریز و درشت حوادث و وقایع حساس و مهم و سرنوشت ساز جامعه عرب اهوازی در نیمه دوم قرن بیستم تعلق دارند، حوادثی که چه بسا نویسنده این آثار خود شاهدی نزدیک بر بسیاری از آن ها بوده و در یک دهه اخیر سعی کرده تا مشاهدات و خاطرات تلخ و شیرین خود از آن سال ها را در قالب داستان های کوتاه( ۱- مها و چند داستان دیگر ۲-راز مینا ) یا داستان های بلند( ۱- رقص با کوسه ها ۲- گنطره ۳- حته ) به تصویر کشانده و به لایه های کمتر شناخته شده و حتی ناشناخته قوم خود بپردازد. به همین جهت او را باید به حق نویسنده درد آشنای خطه جنوب و راوی درد و رنج و مبارزات آنان دانست.

ادامه دارد…