نخلی که دیگر نیست! / رسول عوده زاده

روزنامه همشهری خوزستان روز سه شنبه در تازه ترین شماره خود مطلبی با عنوان نخلی که دیگر نیست را به قلم رسول عود زاده منتشر کرد. 43سال داشت، تازه به مرز پختگی رسیده بود. عشقش هور بود و زمین های کشاورزی و نخلستان. کارش گره خورده بود با هر چه که به این سه برمی گردد. با صیادی، برنج کاری، بوریابافی، حصیربافی و هزار کار ریز و درشت دیگر به همراه همسرش؛ غازیه و هشت دختر و پسر قد و نیم قد زندگی را می گذراند. جواد زمستان هایش با گندم کاری و تابستان ها با برنج کاری سپری می شد. هر وقت فرصتی دست می داد، به هورالعظیم می رفت یا به نخلستان پدری رسیدگی می کرد. در نخلستان روستای رفیع نخلی بود که بیش از همه دوستش می داشت. نخلی که یار و همدمش بود؛ یادگار دستان پدر. نخلی که نامش شکریه بود.

=رفتن از روستا

یک سالی از شروع جنگ تحمیلی گذشته است که روزی جواد به همراه گروهی از مردان روستا به شالی کاری در گبان و الاعمیه می رود؛ در نقطه صفر مرزی. پس از چند روز اقامت در زمین های کشاورزی (عزیب) و پایان فصل برداشت و بازگشت به رفیع، زن 31 ساله خود را تنها در خانه می بیند که با چماق از وسایل ساده خانه و چند رأس گاو و گوسفندشان نگهبانی می کند. با نگرانی می پرسد:افروخچ وین؟(بچه هات کجان؟) و غازیه سراسیمه جواب می دهد: با دایی ها و عموها به همراه جنگ زده ها به شوشتر و حمیدیه اعزام شدند. جواد نفس راحتی می کشد و همان روز همراه غازیه و دیگر بازماندگان روستا مسیر جنگ زدگان را از غرب استان به جنوب پیش می گیرد و می رود؛ یعنی از لولیه، سپس کسر در هویزه و بعد حمیدیه، سپس شهرک فجر و رود زرد رامهرمز طی می کند.

=نخلی که از یاد نرفت

وقتی دو پسرش را که تازه پشت لبشان سبز شده، به جبهه می فرستد، نگرانی اش بیشتر می شود اما خم به ابرو نمی آورد. یک جمله می گوید و تمام: انتم ابطال. (شما قهرمانید.) در طول این مدت، گمشده ای دنبالش می کند. گمشده ای مدام صدایش می کند. 50 نخل، 50 خاطره، 50 ریشه، 50 هزار بار عاشق شدن. او نخل هایش را، خاطراتش را و همه تعلقش را در میانه های مزارع ، لحظه ای از یاد نمی برد.

=ملاقات با عشق

سال آخر جنگ خبر می رسد که جنگ زده ها می توانند بروند و زمین ها و نخلستان های خود را ببینند. شاید برای آمارگیری و شاید برای پرداخت خسارت جنگی به کشاورزان. اما اینها مهم نیست. مهم این است که او قرار است به دیدار عشقش برود، بهانه هر چیزی که می خواهد، باشد. نزدیک فصل برداشت رطب است. جواد که حالا ساکن احصیوه سوسنگرد است، خاوری کرایه می کند و عزم مرز می کند. در طول مسیر 45 کیلومتری، شکریه از ذهنش دور نمی شود؛ همان نخلی که پدرش از کودکی به او داده بود. نخلی که به گفته او شیرین تر و آبدارتر از همه آن 50 نفر نخل است.

خاطرات جان می گیرند

وقتی دژبان ارتش در ورودی روستا را رد می کند، از خاور پیاده می شود و با پای برهنه تا نخلستان شان که در نزدیکی شط نیسان به جا مانده بود، می دود. ویرانه شدن روستایی که جمعیت آن تا هشت هزار نفر تخمین زده می شد، چشم جواد را نمی گیرد. تا این که به شکریه می رسد. قلبش تندتر می زند. همه ظهرهای کودکی که بالای این نخل سپری شده، از جلوی چشمانش می گذرد. آن را در آغوش می گیرد و اشک می ریزد.

=توزیع خرما

بین رزمندگان به همراه رحیم؛ راننده خاور با داس، رسیده ترها را می چیند و خاور را پر می کند و به سمت احصیوه برمی گردد. در طول راه رحیم به او می گوید که قرار است بابت هر نخلی که از بین رفته، هزار تومان پرداخت کنند. جواد اما هیچ نمی گوید. هنوز در وادی خاطراتش سیر می کند و گذشته ای که دیگر نیست و نخلی که…. مسیر رفیع هویزه تا سوسنگرد، هر رزمنده ای را می بیند، به او یک طبق رطب می دهد.

نخلی که دیگر نیست

به خانه که می رسد، چیزی از خرماها نمانده است. شروع می کند به گریستن؛ به یاد شکریه. این که چند قطره اشک برای نخلش ریخت را کسی نمی داند؛ شاید 50 هزار. به یاد نخلی که دیگر نیست.