فشار های پایین در خاموشی میانجیگران! / دکتر فاضل خمیسی

زنگ تلفن بصدا در می آید، نگاهی به نام درج شده در صفحه میندازد، رییس دفتر است: «سلام حاج آقا انشالله که سفر اروپایی خوب و پر ثمری بود!!! ” البته حاج اقای ما با تحصیلات عالی که مدرک تحصیلی خود را در زمان مسولیت و خدمت به خلق گرفته و به اذعان خودش از 7 صبح تا 11 شب مشغول کار بوده و حتی در برخی مواقع هفته ها فرزندان خویش را نمی دید!!! فردمطلعی نشان میداد،و وقتی در بین مردم قرار میگیرد خویش را تنها ناجی قلمداد مینماید، بگذریم؛ ،با این دانشجویان ایثارگر حتما اساتید، وظیفه خویش را نیز بخوبی میدانستند»

سفر اروپایی برای این نماینده مردم هر چند به علت دوری از حوزه انتخابیه وممارست با بلاد کفر مایه عذاب است ولی برای اعتلای نام جمهوری اسلامی این را به غرب ستمکار ثابت میکند راه رسیدن به نمایندگی مردم، شیوه های دموکراتیک فواتح ( جمع فاتحه خوانی) است، نه برنامه های امانیستی و سکولار آنان!!!. رئیس دفتر ادامه میدهد:«حاجی، یکی از بزرگان طایفه… فوت شده و خوب است خودت را به مراسم برسانی، مرحوم باعث شده بود رای خوبی از این منطقه داشته باشیم،راستی ؛ سید… و حاج…. و دکتر… ، از موقعیت استفاده کرده و برای جلب رای حتی در تشییع آمدند.- تا عصری خودمو میرسونم، ببین طوری برنامه ریزی کن چند مراسم دیگر نیز بریم.!!!»این شاید یک دیالوگی باشد که یا در حضور ما اتفاق افتاده و یا شنیده باشیم، اما واقعیتی است انکار ناپذیر.

در دوره اصلاحات و برای اینکه دولت اصلاحات بتواند با لابی های خارج دولتی مقابله و نظر خویش را اعمال نماید، اصطلاحی باب شد از این نوع که” فشار از پایین و چانه زنی از بالا” البته این رویه مربوط به همه حکومت ها نبوده و برای جوامعی استفاده میشود که در حال ورود به دموکراسی واقعی و حکومت های پارادوکسیکالی است که اعمال قوانین و رویه های مورد قبول مردم و دولت توسط گروههای رسمی و غیر رسمی مانع گذاری شده است .در اینجا بخوبی نمایانگر این اصل است که حرکت هر کدام از این پدیده ها به تنهایی دارای هزینه های هنگفت و ریسک موفقیت این عوامل بصورت حرکت بدون پشتوانه بسیار بالاست ، لذا براین اساس می‌بینیم که میانگجیران و نمایندگان واقعی مردم که به کرسی های قدرت و تصمیم سازی راه میایند، خود، همراهی و حمایت مردم را برانگیخته و خواسته های مشروع منطقه ای را، بصورت مستدل، علمی و جهادگونه پیگیری و به سرانجام می‌رسانند. در اینجا ارتقای بینش سیاسی و اجتماعی مردم و دادن اطلاعات درست و صادقانه از ابزار نهادینه شدن اعتماد متقابل است.

تنظیم نطق های آتشین توسط افراد و موسسات حرفه ای در ایام آخر عمر مجالس، توزیع این نطق ها بصورت گسترده در فضاهای مجازی، مانورهای بی ثمر و کارتونی استعفا،بدون اینکه اثری در واقع امر و تصمیم سازیهای کلان دولتمردان اثری داشته باشد همگی نشان از نوعی عوامفریبی دموکراتیک است.عدم مقابله جدی با ریزگردها، سقوط بیشتر در بحران بیکاری، انتقال آب کارون، انشقاق بی‌سابقه در گروههای اجتماعی،و سایر بحرانهای اجتماعی که نظیر آنها را حتی در دوران جنگ نیز مشاهده و تجربه نکرده ایم نشان از ناکارآمدی مدیریت و عدم پیگیری مطالبات مردم از مرکز را آلارم میدهد.نخبگان نماهایی که با استفاده از انواع حیل و ابزار توانستند خویش را مدیر و نماینده مردم جا بزنند، در زمانی که مردم بیشترین نیاز را به آنها داشتند پشت آنان را خالی و نه تنها جلودار نیستند بلکه خود از عوامل این بهم ریختگی اجتماعی است.

نمایندگان لازم است از جنس مردم باشند اما ضرورت بیشتری دارد ،که در سطح ادراک، از خودگذشتگی، تحلیل، و تلاش و فداکاری برای همنوعان، سرآمد دیگران بوده و در راه مطالبات شفاف و نهان حوزه خود ،به بهترین نحو پوشش و پیگیری نماید .این سرآمدان خود ،باید فرهنگ سازانی شوند که ارتقا شعور تمدنی مردم از دغدغه های انان محسوب شود،نه اینکه مردم را در ناآگاهی نگه داشته و از صداقت ساده لوحانه افراد ،برای خود جبه ریاست بدوزند.داوطلب مجلسی که افتخار میکند طی سه ماهه 700 مجلس فاتحه خوانی،آشنا و غیر آشنا را رفته بدون اینکه بداند قانون اساسی چند اصل دارد، ؟وضعیت اموزشی استان چه رتبه ای دارد؟ جغرافیای زبان تخصصی او نسبت به سایر نمایندگان و بخصوص مرکز نشینان چگونه است؟ و دیدگاهش فقط در مرز فامیل و قوم خود متوقف است، حتی اگر به مجلس و نمایندگی مردم برگزیده شود، در پایان ماموریت دست از پا درازتر. باز گشته و فجایعی ایجاد میکند که آرزو میشود ای کاش آن ترک شیرازی زبان مطالبات ما بود.

خوشبختانه کنون به یمن تکنولوژی غرب، دلسوختگان واقعی جامعه از طرق مختلف و بخصوص فضاهای مجازی، فشار و روشنگری و پیگیری خواستهای مردم را آغاز نموده اند اما علیرغم این تلاش ها بدلیل عدم چانه زنی از بالا این تلاشها ثمر واقعی خویش را کسب ننموده و ابتر مانده اند.در مباحث مدیریتی شکست و موفقیت سازمانها بعهده مدیران گذاشته میشود، و در ارتقای جوامع و عدالت گستری نمایندگان و مدیران اجتماعی نقش اول را دارند!

حل مشکلات مردم کار و وظیفه جن و پری نیست، وظیفه مسئولین و کسانی است که مردم را نمایندگی مینمایند.در هزاره سوم پسندیده نیست قد نمایند گان و مدیران ا ز متوسط قد بینشی جامعه کمتر باشد. دامن زدن به ابزارهای غیر تخصصی و پایین نگهداشتن سطح مطالبات مردم به اینکه در حد مصافحه و حضور در مراسمات و جلب نظر آنان در کسب نظر و آرا باشد جوامع را به خود شکوفایی نمی رساند.مسوول و نماینده باید سطحی بسیار بالاتر از متوسط حوزه خود داشته زیرا باید در ماراتونی شرکت نماید که سطح آن ملی و بسیار تخصصی است،در پایان ذکر این نکته ضروری است که ارتقا جامعه بعهده نخبگان بوده و همیاری و انطباق بیشتر فکری نخبگان و مردم با دولتمردان و نمایندگان موجب حصول اهداف منطقه ای می گردد.