مقایسه ی یائسگی ذهنی مردان و زنان!

مهری کیانوش راد: رسم جامعه ی مرد سالار است ، که به هر بهانه ، زن را تخریب و ارزش های او را منکر شود.ضعف جسمانی زن را وصف تا اندیشه ی او را غارت کند.گاه دلسوزانه از ناتوانی زن سخن بگوید ، تا قدرت تصمیم های سازنده ی  او را سلب کند.
در حوزه ی سخن و اندیشه ،  واژه را سنگ کردن و نشانه گرفتن  ، نه رسم جوانمردی است و نه شیوه ی اهل تفکر و تعقل.اندیشمندان را عادت چنین بوده و هست ، که به آسیب شناسی یک معضل پرداخته و با ظرافت یک پزشک حاذق ، راه درمان، تجویز کنند.آیا به درمان ، اقبالی نشان داده می  شود ؟

انتخاب بیمار، تعیین کننده است.این روزها همه خود را حاذق و شایسته ی معالجه کردنِ دیگران می دانند و بسیار مردمان را، ناآگاهانی که نه می فهمند و نه اندیشه ای دارند.عکس العمل یک جمع به سخنان باطل،  دلیل بر زنده بودن یک جامعه است و از سوی دیگر آشکار کردن یائسگی مردانی که زن را به واسطه ی یک روند طبیعی و فیزیکی به تمسخر می گیرند.شرم آورتر این است که این مردان ، هرگز اندیشه نمی کنند ، در طیف وسیع زنان،  خواهران ، مادران و دختران آنان جای دارد.بدتر از همه ، این است ، که پای بندی به ارزش ها و  شرافت انسانی فراموش می شود.

سخیف تر این است،  که سینماگر مرد باشی و الفبای هنر اندیشیدن و سخن گفتن را ندانسته باشی.این ها همه ، نشانه ی بیماری مردانی از این قشر و گرفتاری آنان به یائسگی خودخواسته ی ذهنی ، از نوع مردانه ی آن است.

یائسگی زن ، اگر زخم باشد ، بر جسم اوست و یائسگی مردان زخم بر روح و شعور آنان است.یائسگی زن ، پایان یک دوره ی پرشکوه زایندگی زن ، تولد هزاران زن و مرد ، از جمله آقای سینماگر است و استراحتی است که طبیعت جسم زن، اقتضای آن را دارد.
  یائسگی جامعه و مردان _ اگر به آن دچار شوند- خبر از فروپاشی روحی آنان است ، فراموش کردن درست و غلط ارزش هاست .زخم بر جسم را، راه علاجی است ، اما زخم بر روح، چه بسا درمان ناپذیر و منشا بسیار بیماری های دیگر برای بیمار و جامعه باشد.
باید ترسید از کسانی که زخم بر روح دارند و معالجه نمی شوند .با روح زخمی  ، صدرات اصلاح را دارند و تشویق می شوند.باید نگران بود ، نگران کسانی که هدایت کننده ی فرهنگ جامعه هستند و فراموش می کنند ، که : زخم بر روح ، خطری جدی برای بشریت بوده ، هست و خواهد بود.

فرصت ها را دریابیم.فرصت درست اندیشیدن ، درست زندگی کردن ، درست رهنمود نشان دادن ، که فرصت ها چون برقی درخشیده و اگر استفاده نشوند ، جز دریغ حاصلی ندارند.