خجسته زاد روز کریم اهل بیت،امام حسن مجتبی (ع) مبارکباد/ویژه نامه 15 رمضان

قال رسولنا الكريم صلى الله عليه وآله وسلم: ( من سرّه أن ينظر إلى سيد شباب أهل الجنة فلينظرإلى الحسن بن علي ).ماه رحمت و مغفرت که به نیمه نزدیک می شود؛ دوستداران و شیعیان کریم اهل بیت(ع) خود را برای جشن میلاد امام حسن مجتبی(ع) آماده می کنند تا در این ضیافت الهی از سفره آن حضرت توشه ای برچینند.فردا نیمه ماه رمضان از راه می رسد و چشمان شیعیان به قدوم مبارک امام مجتبی(ع) روشن می شود، امامی که در شب پانزدهم ماه رمضان سال سوم هجری در مدینه چشم به جهان گشود و مادرش حضرت فاطمه (س) روز هفتم تولدش او را نزد پیامبر اکرم(ص) آورد و آن حضرت او را حسن نامید و گوسفندی برای او قربانی کرد.

نیمه ماه رسید و قمری می آید، خبر آمد که مبارک سحری می آید

ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون، تا شنید از خود او ماه تری می آید

رفت خورشید پی کار خودش تا گفتند، صبح، خورشید ز سمت دگری می آید

علامه حلی با نقل این روایت به استناد حدیثی از امام صادق(ع) می گوید: امام حسن (ع) از نظر اخلاق و روش و سیادت، شبیه ترین مردم به رسول خدا(ص) بود.

گفتم غزلی در خور نامت بنویسم، اندازه ی وسعم ز مقامت بنویسم

ای محشر امروز، چه تشبیه بیارم، از قد تو فردای قیامت بنویسم

من قطره ام از عهده ی من بر نمی آید از حضرت دریای کرامت بنویسم

لطف تو مرا پشت در خانه ات آورد تا اینکه علیکم به سلامت بنویسم

صابر خراسانی با سرودن این اشعار اضافه می کند:

شان تو نگنجید و از این قاب در آمد، دیدم که غزل، مثنوی از آب در آمد

هنگامی که امام حسن(ع) پا به عرصه جهان نهاد، مادرش فاطمه زهرا(س) از امیرمومنان خواست تا برای فرزندش نامی انتخاب کند و امام فرمود که در نامگذاری نوزاد بر پیامبر اکرم(ص) پیشی نمی جوید تا آن که رسول خدا(ص) به خانه آنان وارد شد و نوزاد را به خدمتش بردند.پیامبر اعظم(ص) در گوش راست نوزاد اذان و در گوش چپش اقامه گفتند و او را حسن نامیدند، اسمی که در دوران جاهلیت شنیده نشده بود.

امشب کمال حُسن خدا جلوه گر شده است، کانون وحی، مهبط روح بشر شده است

افزون به خاندان نبی یک پسر شده است، زهرا شده است مادر و حیدر پدر شده است

حضرت زهرا (س) آنگاه که برای کودکان لالایی می خواند یا با آنها بازی می کرد، به تربیت روحی و پرورش جسمی عزیزان خود می پرداخت و خطاب به حسن می فرمود: اشبه اباک یا حسن، واخلع عن الحقّ الرسن، واعبد الهاذا منن، ولاتوال ذا الاحن یعنی حسن جان مانند پدرت باش و حق را از بند اسارت به در آور و خدایی را بپرست که پر فضل و احسان است و از دشمنان کینه توز پیروی مکن.

چون نور جمال مجتبی پیدا شد، بر روی جهان دری ز رحمت وا شد

شد بیت علی منور از چهره او، مسرور دل محمد و زهرا شد

 

* امام حسن(ع) در کلام پیامبر اکرم(ص)

ابومحمد حسن بن علی بن ابی طالب دومین پیشوا از امامان معصوم(ع) و نخستین نوه رسول خداست که پیامبر اکرم(ص) از او و برادرش یعنی امام حسین(ع) به عنوان سرور جوانان اهل بهشت و 2 گل خوشبوی خود یاد کرد و درباره امام حسن(ع) فرمود: پروردگارا! من او را دوست می دارم پس او را دوست داشته باش.

امشب که فرشتگان سخن می گویند، گویا سخن از زبان من می گویند

ذکر لبشان شنیدنی تر شده است، در ارض و سما حسن حسن می گویند

کنیه دومین امام شیعیان بر طبق روایات بسیاری ابومحمد بوده و اما القاب آن حضرت را سبط، زکی، مجتبی، سید، تقی، طیب، حجت، برّ، امین و زاهد ذکر کرده اند که از همه معروفتر مجتبی است.امام حسن (ع ) در کمالات انسانی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بود و تا پیغمبر (ص ) زنده بود، او و برادرش امام حسین در کنار آن حضرت جای داشتند، گاهی آنان را بر دوش خود سوار می کرد و می بوسید و می بویید.از پیغمبر اکرم (ص ) روایت کرده اند که درباره امام حسن و امام حسین (ع ) می فرمود «این دو فرزند من ، امام هستند، خواه برخیزند و خواه بنشینند» کنایه از این که در هر حال امام و پیشوایند.

خاک قدمش شمیم جنت دارد، در هر نفسش عطر اجابت دارد

اعجاز محمدی ست در چشمانش، از بس که به جد خود شباهت دارد

سخن گفتن در محضر پدر

آن حضرت در دامان حضرت زهرا (س) بزرگ شد و از همان دوران کودکی از نبوغ سرشاری برخوردار بود، به گونه ای که با حافظه نیرومندش آیاتی را که بر پیامبر اکرم (ص) نازل می‏شد، می‏شنید و همه را حفظ می‏کرد و هنگامی که به خانه می‏رفت، ‏برای مادرش می‏خواند و حضرت فاطمه (س) آن آیات و سخنان رسول الله (ص) را برای حضرت علی(ع) نقل می‏کرد و امیرمومنان(ع) به شگفتی می‏پرسید که این آیات را چگونه شنیده است و زهرای مرضیه می‏فرمود که از حسن شنیده‏ام.در روایات اینچنین آمده است: روزی علی(ع) پنهان از دیدگان فرزندش به انتظار نشست، تا ببیند فرزندش چگونه آیات را بر مادرش تلاوت می‏کند. امام حسن(ع) به خانه آمد و خواست آیات قرآن را برای مادرش بخواند ولی زبانش به لکنت افتاد و از گفتار بازماند و چون مادرش علت را پرسید، گفت «مادر جان! گویا شخصیت‏بزرگی در این خانه است که شکوه وجودش، مرا از سخن گفتن باز می‏دارد.»

مانند علی لحن فصیحی داری، در چهره خود نور ملیحی داری

آقا حرم الله شده دلهامان، در هر دل بی تاب ضریحی داری

* بخشش های امام حسن(ع)

یکی از صفات برجسته‏ کریم اهل بیت(ع) انفاق و بخشش بی‏سابقه‏ است به گونه ای که مورخین نوشته‏اند: امام حسن (ع) دوبار تمام ثروت خود را در راه خدا خرج کرد و سه بار دارایی‏اش را به دو نصف کرده، نیمی را برای خود گذاشت و نصف دیگر را در راه خدا انفاق کرد.

مضمون سخاوت ز تو الهام گرفته، از صندوق قرض الحسنت وام گرفته

حرف کرَم تو همه جا ورد زبان است، چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است

* مدت امامت حسن بن علی(ع)

امام حسن مجتبی(ع) از آغاز بیعت مردم با حضرت علی (ع) تا لحظه شهادت آن حضرت یعنی سال چهلم هجری در مقام قوی‏ترین بازوی آن حضرت عمل کرد و در سه جنگ جمل ، صفین و نهروان حاضر بود. پیش از جنگ جمل هم به همراه عمّار یاسر و قیس بن سعد به کوفه رفت و با سرکوب کردن فتنه ابوموسی اشعری، مردم را به جنگ با مردم بصره فرا خواند.آن حضرت گهگاه به جای پدر نماز جمعه بر پا می داشت و در شب ضربت خوردن پدر قصد داشت، امیرمومنان(ع) را همراهی کند که با منع پدر، منصرف شد. پس از ضربت خوردن پدر نیز تمام تلاش خود را برای بهبود و استراحت آن حضرت به کار بست و در پایان به وصایای او گوش سپرد.امام مجتبی(ع) بعد از شهادت امیرمومنان(ع) به مدت 10 سال عهده دار مقام امامت بودند و حکومت اموی پس از تحمیل صلح بر امام حسن (ع) گرچه به بسیاری از اهداف خود رسیده بود، ولی هم چنان وجود امام مجتبی (ع) مانع از به اجرا درآوردن نیات پلید آنان بود و معاویه با حیله و تزویر، جعده همسر امام حسن (ع) را فریب داد تا آن حضرت را به مسموم کند و آن حضرت در 28 صفر سال 50 هجری در سن 47 سالگی به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.

خاک مدینه مقبره جسم پرپرت، جانم فدای خاک مزار مطهرّت

خواهد نشانمان بدهد غربت تو را، خاکی اگر شده پر و بال کبوترت

لطف تو دست خالی ما را گرفته است، شد التماس و حاجت قلبی نوکرت

از کنج آستان بقیع خودت، شبی ما را ببر به کرببلای برادرت

آقا بیا و دیده ی ما را جلا بده، امشب به ما مجوز کرببلا بده